Blog: Loopgraven

Na wat speurwerk op het internet, bleek mijn boom bezoek te hebben. Onder dat witte spul zit namelijk een beestje verstopt; een luis. Want zodra je het witte spul kapot knijpt tussen je vinger, heb je ook een zwart lijfje te pakken.

Bruut natuurlijk, om een mede aardebewoner zo te vermorzelen. Maar ja, ik vond het ook nogal onbeleefd om zo ongevraagd jezelf een nieuw huis toe te bedelen. En dan ook nog eens met z’n allen. Maar ik ben de beroerdste niet. 

En dus ben ik niet al te agressief te werk gegaan om de vreemde kostgangers te verjagen. De tuinslang met een ferme straal deed wonderen. Uren heb ik doorgebracht om tak na tak dusdanig onder handen te nemen dat er geen witte parapluutjes meer te bekennen waren. Probleem opgelost.

Kippenvilla

Een paar weken daarna werd mijn lang gekoesterde kippendroom werkelijkheid. Voor mijn verjaardag heb ik van mijn man een geweldige kippenvilla gekregen. De bewoners mocht ik zelf uitzoeken. Een leuke klus trouwens. 

Maar al snel leerde ik dat kippen ook al te maken kunnen krijgen met bezoekers; de bloedluis. “Ze verschuilen zich overdag in kieren en gaten en komen dan ’s nachts tevoorschijn en marcheren via de zitstok richting je kippen en kunnen die helemaal leegzuigen”, legde de verkoper van de kippenwinkel uit.

Wat een schijnheilige beesten zijn dat joh, die luizen. Of ze verschansen zich achter een scherm van wit schuim in mijn boom of ze liggen zich in hun loopgraven te verkneukelen om vervolgens, als de kust vrij is, met z’n allen mijn mooie nieuwe kippen leeg te drinken. Enige agressie bekroop mij eerlijk gezegd wel toen ik dit plaatje voor mij zag. En dus waren we er maar druk mee. Er volgde een anti-kieren beleid. We zullen ze hebben, die schaamteloze profiteurs.

Tussen de manen

Maar hoe lief en geduldig ik nog was bij de eerste ontdekking van die kleine kriebelbeesten die ongevraagd mijn leven binnendringen, hoe vol agressie ik nu begin te raken. Want wat ontdekte ik vanmorgen tussen de manen van onze lieve Boris; weer zo’n geniepig kriebelbeest. Ik heb er mijn leesbril voor moeten opzetten, want het leek in eerste instantie meer een huidschilfer dan een lijf met pootjes. Maar hij liep er toch echt rond, de ploert! En ervaring leert dat hij nog zeshonderd vrienden heeft meegenomen ook.

Basisbeleefdheid

En ik maar denken dat onze ronde zwarte vriend last heeft van zomereczeem. Ook wel veroorzaakt door een beestje, namelijk de Knut, maar die vliegt tenminste nog weg. Dit exemplaar heeft, net als al die andere die ik al ben tegengekomen, zomaar onuitgenodigd zich mijn paard toegeëigend als thuishonk. Wat een brutaliteit. Eerst mijn boom, toen bijna mijn kippen en nu op mijn paard. En ik heb echt geen vraag ontvangen, of ze even op bezoek mochten ofzo. Een basisbeleefdheid die ik mijn kinderen ook altijd heb meegegeven. Maar deze types hebben daar nog nooit van gehoord, zo blijkt.

Jullie begrijpen dat zo ondertussen de maat meer dan vol is. Nog geen tien minuten later stond er al een emmer klaar om Boris onder handen te nemen. Of eigenlijk, zijn bezoekers te trakteren op een frisse douchebeurt met dodelijke afloop. Ze mogen met bosjes vallen wat mij betreft. Ja sorry, diervriendelijker wordt het even niet. Kriebelcrisis heeft voorrang. Arm paard.

Overuren draaien

Zo draai ik overuren om het gespuis niet mijn gehele leven te laten overnemen. Je weet het immers niet, wat ze allemaal van plan zijn. Zo kieskeurig zijn ze kennelijk ook weer niet. Naaldboom, kip of manen. Als er maar geprofiteerd kan worden. 

Ik mag wel uitkijken. Het zou zomaar kunnen dat ze inmiddels zitten te wachten in de kieren van mijn trui en als ik straks slaap, met honderden uit hun loopgraven oprukken en mijn bos met haar inclusief hoofdhuid adopteren als werkterrein. Hellup...