Blog: Alle lintjes verzamelen…!

Ons vrouwtje heeft het er niet meer zo op, sinds een paar jaar geleden de meute honden het spoor volledig bijster waren en er een heel stel woest blaffende jagers langs ons heen raasden achter een doodsbange haas aan. Dat was voor ons ook wel een beetje bibberen, dus heel erg vinden we het niet dat zodra we even verderop iemand met een touwtje en een ‘ding’ achter zich aan door het weiland zien huppelen, we een poosje binnen geparkeerd worden. Even later horen we dan een hoop herrie, waarna de jacht met veel bombarie over ons weggetje gegaloppeerd komt.

Op zich is het jammer dat ze niet meer de sloot bij de buren nemen. Dat was jaar na jaar dé garantie voor veel gespetter, gekluns en rood doorweekte jasjes die achter hun paard aan moesten om het dier weer te vangen. Als voormalig wanna-be eventingpaard moest ik daar dan toch wel om gniffelen. Oké, afhankelijk van de regen de week er voor is het een miezerig of ferme sloot, maar het is de afsprong die voor het spektakel zorgde. Aan het begin van de jacht moeten zowel paarden als ruiters nog een beetje inkomen, dus dat betekent meer lol voor ons.

Mijn maat Ace is het volledig met alle weigeraars eens. Never nooit niet over die sloot springen! Overigens wilde mijn beste vriend ook niet het naastgelegen greppeltje springen, toen we hem eens samen peerden. Zo jammer! We kwamen net lekker op stoom, stoven als wilden over de omgeploegde akker onze vrijheid tegemoet, toen meneer flink in de ankers ging.

Ik had het huppeltje al achter me gelaten, om onze achterbuurtjes met een flitsend ‘jiehaaa-we-gaan-er-van-tussen-showtje’ jaloers te gaan maken, toen ik er achter kwam dat mijn maat absoluut niet van plan was om een slootje te springen. Die drentelde er zenuwachtig heen en weer en keek al verlangend naar het vrouwtje die met een emmertje en gele schep over de akker achter ons aan kwam ploegen. Dus hup, ik weer terug over dat slootje om een alternatiefje te gaan zoeken…

We deden nog een semi wild rondje, maar eigenlijk was de lol d’r wel vanaf. Het was duidelijk dat ik alleen moest springen, want Ace wilde liever naar de gele voerschep. Tja, daar ging onze jacht imitatie. Mijn maat liet zich vangen, waarna ik de boel maar volgde, want alleen is wel heel alleen en daar hou ik echt niet van.

Toch moet ik elk jaar weer terugdenken aan onze ontsnapping als de meute voorbij komt. Nadat het spul uit het zicht verdwijnt, mogen wij weer naar buiten en dan moeten we toch wel even jolig in de rondte scheuren. Staart in de lucht, opengesperde neusgaten, alle spieren gespannen… mwah, het hek is toch echt te hoog. Het enige wat we voor elkaar krijgen is de konijnen, die een veilig heenkomen hadden gezocht, nogmaals de stuipen op het lijf te jagen. In mijn rode jassie lijkt het namelijk net of ik er bij hoor. Tenminste, dat idee heb ik zelf.

Maar snurk, snurk, bok, stier, bok, en nog een rondje verder, voel ik ineens dat mijn oude stramme lijf het niet meer aan kan. Sloten, hekken, boomstammen… ik kan er nog wel over dromen, maar springen moet ik ze echt niet meer. Dus komen mijn maat en ik al snel tot rust en doen we weer waar we veel beter in zijn: lekker dutten in het zand. Tot volgend jaar slipjacht, ik wacht alvast tot ik de lintjes weer zie wapperen!