Blog: Waar is Broes?
NieuwsNormaal gesproken zien wij onze paarden direct na de laatste bocht als we komen aanrijden. Weliswaar is onze auto dan nog ver weg en loeren wij nog een heel eind voor ons uit, maar Broes - met zijn witte vacht met zwarte vlekken - is altijd de enige die je kunt zien vanaf de weg. Maar deze zondagochtend vroeg leek het weiland helemaal leeg...
“Zouden ze binnen staan?’, vroeg mijn man Robert zich hardop af. Ondertussen komt onze auto steeds dichterbij en blijkt Broes toch echt te ontbreken. Het weiland telt twee zwarte paarden en de witte is weg.
Een onrustig gevoel welt op vanuit de tenen en Rob geeft onbewust meer gas in de bocht. Ik knijp het handvat van de deur fijn en druk mijn neus tegen het raam. Niet dat ik iets kan zien van het weiland want inmiddels zijn we aan de voorkant en rijden het erf op. De kippen rennen vrolijk op ons af, maar tijd om eten te geven nemen we niet. We rennen het weiland in. Nog steeds alleen de twee zwarte paarden. “Godsamme, waar is hij nou?” zullen we beide gedacht hebben maar een verontrustende stilte hangt tussen ons in.
Ik ren naar het ene uiteinde van het land om de sloot te checken. Niets. Geen Broes, alleen wat eenden. En terwijl ik mij omdraai hoor ik een langgerekte wanhopige brul van mijn man die naar de andere kant van de wei bij het bruggetje was gelopen. De wanhoopskreet van mijn dierbare huist nog steeds en mijn systeem. “Neeeeeeee’, schreeuw ik terug en ren richting het verdriet. Broes ligt daar in de sloot en is dood, begrijp ik uit de afschuwelijke klanken die nog steeds over de wei trekken. Zelfs achteraf is niet de beschrijven welke gevoel er bezit van mij nam tijdens die ogenblikken.
Maar alsof Broes heeft liggen wachten op hulp, tilt hij zijn tot dan toe onzichtbare pikzwarte hoofd vanonder de brug vandaan omhoog. Binnen twee seconden schakelt Robert van totale verslagenheid naar zijn actiemodus. “Hij leeft nog…”, schreeuwt hij naar mij en pakt Broes direct bij zijn halster en helpt hem zijn hoofd omhooghouden. Zodra ik bij ze ben, neem ik het van hem over en Rob vertrekt in volle galop richting huis. En dan ben ik alleen. Alleen met ons paard die tot aan zijn kruin muurvast in de baggersloot ligt.
Twee grote ogen kijken mij aan. “Ach Broesie…” Zachtjes begin ik te praten met mijn grote vriend. Zoals ik dat altijd doe als we met z’n tweeën zijn. Alsof hij mij begrijpt wachten we samen rustig op hulp. Geen gespartel en paniek bij hem. Bij mij wel een bonkend hart en bibberende stem. Na een paar minuten komt Rob terug. Weg rust en welkom reddingsactie. Het weiland is intussen volgelopen met mensen en de shovel van de buren is onderweg.
Rob probeert dikke banden om Broes zijn achterkant te krijgen, maar hij ligt zo diep in de bagger, en de randen van de sloot zijn zo glad, dat dit niet lijkt te lukken. En terwijl iedereen in alle staten is, is Broes nog steeds rustig. Heel soms probeert hij er zelf uit te komen, maar het meest van de tijd ligt hij aardig chill te wachten. Hij eet zelfs nog wat snoepjes uit mijn hand. Zou hij totaal uitgeput zijn of aanvoelen dat hij geen energie meer moet verspillen?
Uiteindelijk lukt het de banden onder zijn staart te krijgen. Niet ideaal, maar dat is de situatie sowieso al niet. En dan lukt het. De shovel trekt en Broes glijdt op zijn zij de gladde slootkant op. “Doortrekken”, brult Rob richting de bestuurder. Het is niet het eerste paard dat Robert uit de sloot helpt. Bij te vroeg stoppen, is er grote kans dat je paard weer net zo hard terug glibbert naar de plek waar ‘ie net vandaan kwam. Dan stopt het trekken en zie ik onze dappere Broes gelijk opstaan.
Direct daarna wandelen twee modderige wezens samen de wei uit. Rob voorop en Broes er schijnbaar onaangedaan achteraan. Mijn vriendjes. Potverdrie, waren we hem toch bijna kwijt. Dat Broes heel speciaal voor ons is, wisten we wel. Maar als weten wordt onderstreept met voelen, is het behoorlijk overweldigend.
