Wonderpaard: Isabella

24 mei 2015, 00:00 Nieuws
“Ik was zeven jaar oud toen ik haar voor het eerst zag: Isabella. Ze was toen nog maar anderhalf jaar oud, stond een paar straten verder van mijn ouderlijk huis en werd mijn verzorgpony.

Toen ze drie was zochten mijn ouders iemand om haar in te rijden voor mij, ik had totaal geen rijervaring en mocht haar alleen uitstappen. De eerste keer ging het gelijk mis: ze schrok en sloeg op hol. Ik viel eraf en brak een botje waardoor mijn hele arm voor vier weken in het gips moest. Mijn ouders vonden het te gevaarlijk en besloten dat ik eerst maar op les moest bij de manege. Mijn moeder was zo bang, als ik moest gaan galopperen vluchtte ze snel de kantine in om niets te hoeven zien...

Isabella werd - tot mijn grote verdriet - bereden door een ander meisje dat wel rijervaring had, maar ik bleef haar verzorgen. Ze was mijn grootste liefde. Op al mijn schoolspulletjes stond met rood en groen haar naam. Hoe jong ik ook was, ik had mijn droom. Alle centjes met verjaardagen en feestdagen gingen naar mijn spaarbankboekje zodat ik haar ooit kon kopen, waar iedereen om lachte.

[row][six]

Vier jaren gingen voorbij, tot ze longontsteking kreeg en dampig werd. Ze werd compleet afgekeurd voor de sport. Ze liep op dat moment B dressuur. Het weiland waarop ze met haar drie nakomelingen liep werd verkocht aan de gemeente en de eigenaar moest alle pony’s verkopen. Ik wilde Isabella natuurlijk kopen, iets waar mijn ouders totaal niet achter stonden. Wat moest je nu met een pony die dampig was? Mij interesseerde het niet, ik dacht dat ik haar beter kon maken.

[/six][six]

[panel]

‘Ze werd compleet afgekeurd voor de sport’

[/panel]

[/six][/row]

Na vele gesprekken met mijn ouders mocht ik haar uiteindelijk kopen voor 1050 gulden, na alle jaren had ik dat bedrag gespaard. Daar stond ze dan: in een omgebouwde bak van een vrachtwagen in het weiland van mij opa en oma. Ik was de koning te rijk. Ook al zou ik nooit op haar kunnen rijden, ze was bij mij.

Mijn familie heeft totaal niets met dieren en het is geen goedkope hobby, ik moest dan ook alles zelf betalen. Ik werkte elk weekend en in de vakantie om haar te kunnen houden, maar als het nodig was sprongen mijn ouders bij. In de stal was alles stofvrij, ik moest het hooi natmaken en haar veel buiten laten lopen. Mijn instructrice gaf me een homeopathisch middel voor haar longen en ik ging met haar wandelen zodat ze wat sterker werd. Dat werkte. Na ruim vier jaar zat ik na een tijdje voor het eerst weer een kort stukje op haar rug, voorzichtig maakten we een rondje van een kilometer rond het huis.

Ze werd sterker en sterker, soms te sterk. Buiten had ze zo’n plezier dat ze mij er regelmatig afgooide. In de zomermaanden was haar gezondheid goed, in de wintermaanden ging ik alleen maar met haar wandelen omdat ze snel verkouden was. In de zomer reden we zelfs af en toe een les. Tijdens ons eerste clubwedstrijdje werden we tweede, mijn geluk kon niet op.

Ik vroeg een startkaart aan, Isabella werd met de maand beter. Eén keer per maand reden we rustig een wedstrijdje, waar we elke keer bij de eerste drie eindigden. In de omgang werden we twee handen op één buik, met het rijden was ze niet zo makkelijk. Altijd ondeugend en er vandoor gaan. Ze was mij de baas, maar in de ring was ze een engeltje. Ze ging als een speer. Zelfs mijn familie zei: ‘Isabella doet het voor jou’. De B en de L reed ik in de zomermaanden, na twee jaar kon ik ook in de wintermaanden doorrijden.

We deden alles op gevoel, maakten buitenritten en ze stond zoveel mogelijk op de wei. We reden regiokampioenschappen en werden kampioen Bestgaande Rijpony. Ook reden we de Nederlandse Kampioenschappen.

Het M gingen we door en kwamen bij het Z, wie had dat ooit gedacht? Ik had het echt niet durven dromen. De wintspunten vlogen ons om de oren. Bij de Rayonkampioenschappen werden we kampioen Z dressuur.

De dierenarts controleerde elk jaar haar longen en snapte niet dat ze ooit dampig is geweest. Na een tijdje besloot ik een veulentje te fokken. We mochten inmiddels ZZ starten en toen ze vijf maanden drachtig was werden we kampioen in het ZZ. De jury sprak me aan over hoe ongelofelijk ze het vonden dat Isabella met zo’n buik de verzamelde galop op de A-C lijn zo vloeiend reed en een volte van acht meter kon maken. In augustus van dat jaar kreeg ze een kerngezond merrieveulen: Muchadja. Muchadja wordt dit jaar 22 en lijkt qua uiterlijk en karakter als twee druppels water op haar moeder. Ik hoop dat ik nog lange tijd van haar mag genieten.”