Wonderpaard: Nicky

21 juni 2015, 00:00 Nieuws
“Zijn eerste zes levensjaren heeft Nicky moeten zwoegen op de renbaan, daarna werd hij afgekeurd. Hij was constant kreupel en zijn hoeven waren compleet opengescheurd. Om maar te zwijgen over zijn gedrag. Hij werd met een jas over zijn hoofd vervoerd omdat hij anders alles om zich heen weg sloeg. Hij stond te wachten op de slacht.

Vrienden van ons hadden medelijden en wilden hem nog een tweede kans geven, hij was wellicht leuk voor hun dochter die wat groot werd voor haar Shetlander. Maar dit was echt geen combinatie, Nicky had nog nooit iemand op zijn rug gehad. Per toeval ging ik hem toen verzorgen, ik was toen 14. Met veel geluk en liefde werd hij sterker en werden zijn hoeven weer goed. Langzaam begonnen we met rijden en dat vond hij erg goed.

Vier jaar later: grote paniek. Nicky liep in het land met een groot gat in zijn schouder en buik. De dierenarts moest hem komen hechten, maar zijn grote schouderspier was volledig afgescheurd en niet meer te hechten. Ze moesten hem verwijderen. Het was afwachten hoe hij zou herstellen. Na veel oefenen en wandelen ging hij steeds beter lopen en verveelde hij zich zichtbaar. We mochten onder begeleiding rijden en hij fleurde helemaal op. Je merkte weinig tot niks aan hem, op een misvorming aan zijn schouder en buik na.

Ik was inmiddels 21 en Nicky 15, alles ging goed, Hij had een gebruiksaanwijzing: alleen ik kon hem rijden en in de omgang had hij ook een sterke voorkeur voor bepaalde personen. Toen zijn eigenaren gingen scheiden konden ze hem niet houden en mocht ik hem zo hebben. Het was een droom die uitkwam: mijn eigen paard!

Twee jaar geleden ging het weer vreselijk mis. In de paddocks brak een ander paard los, waardoor onrust ontstond. Nicky raakte in paniek en vloog dwars door alle draden en palen heen. Hij sprong over de rand van de rijbak en kwam uiteindelijk vlak voor een hek tot stilstand.

‘Hij was compleet in shock’

Toen ik arriveerde stond er een zielig hoopje, hij was compleet in shock. Maar dat was niet het ergste: de afrastering van de paddock had zijn hele hals open gesneden van vlak onder zijn manen tot op zijn borst. Het was zo diep dat je zijn wervels, luchtpijp en slokdarm zag zitten. Alle spieren en aanhechtingen waren kapot. Het enige dat wonder boven wonder nog heel was was zijn halsslagader.

De dierenarts zei me nog nooit zoiets gezien te hebben. Transport naar de kliniek was onmogelijk, hij zou het niet redden want hij kon amper op zijn benen staan. Hij vroeg me of ik wilde stoppen of een poging wilde doen tot hechten. Ik laat mijn vechter niet zomaar gaan, ook dit hoopje ellende verdiende een kans. Herstel was mogelijk, het zou wel minstens een half jaar duren en hij zou zijn nek waarschijnlijk slecht kunnen bewegen. Op de weide zou hij prima kunnen functioneren, toen de dierenarts klaar was waren we 46 hechtingen rijker.

Na twee weken ging hij door alle hoeveelheden morfine heen en moesten we vijf keer per dag twintig minuten wandelen. Zes weken verder werd ook dat te weinig en wou hij meer. Ik mocht gaan rijden, zonder zadel want er mocht geen druk op het litteken staan. Drie maanden na het ongeluk mocht hij weer de weide op. En vier maanden later was hij volledig hersteld, als je zijn geschiedenis niet kent zou je het niet geloven. Ik hoop nog jaren met hem te hebben in goede gezondheid.”

Heb jij ook een wonderpaard? Stuur een mailtje naar bit@eisma.nl en wie weet staat jouw paard binnenkort in deze rubriek!