Wonderpaard: Santo

30 augustus 2015, 00:00 Nieuws
“Ik was vijftien jaar oud toen mijn moeder ernstig ziek werd. Ze had borstkanker en onderging chemotherapie, bestraling en operaties. Voor ze zou sterven wilde ze mijn grootste droom waarmaken: een eigen paard.

Doodsbang voor paarden, ging ze toch op zoek. In de ruitersportzaak zag ze een advertentie hangen van een paard dat te koop stond in Friesland: Santo Abdullah K. Mijn moeder belde - zonder enige kennis - gewoon op en we zouden op haar verjaardag, 2 november 2001, gaan kijken.

Aldaar schrok ik me rot: het leek wel een Heineken knol! Dikke nek, grot hoofd... Zijn broertje zag er veel leuker uit! Maar mijn moeder zag zijn ogen en was verkocht. We gingen voor Santo. De verkopers haalden zijn deken af en lieten hem los in de bak, waar hij zijn staart omhoog deed en begon te showen. Ook ik was verkocht.

Santo werd goedgekeurd en een week later stond hij op stal. Ik was super trots dat ik eindelijk een eigen paard had. Mijn moeder werd zieker, maar Santo bleef altijd lief en voorzichtig met haar. Jarenlang reden we wedstrijden en in maart 2006 ben ik te paard naar huis gereden, waar mijn moeder in een ziekenhuisbed in de kamer lag. Santo zag haar, liep vlot op haar af en dook met zijn neus in haar gezicht. Ze kreeg een grote natte zoen op haar wang. Dat was hun momentje, want de volgende dag is mijn moeder overleden.

2006 werd niet ons beste jaar. We hadden pech na pech. Santo werd gediagnosticeerd met artrose in beide voorbenen, kreeg speciaal beslag en we hebben een jaar lang alleen maar gestapt. In 2007 lag hij vast in de buiksingel van zijn deken en had hij een grote wond in de kootholte: we moesten weer negen maanden stappen. In 2008 bouwden we langzaam weer op maar zat hij vast in de paddock, waardoor hij een peesblessure opliep. In 2009 en 2010 bouwden we weer op met buitenritjes, maar in 2011 werd spat bij hem geconstateerd. Wéér een jaar stappen. In 2012 bleek in zijn andere achterbeen ook spat te zitten en werd me verteld dat het einde oefening was.

Ik had Santo nog nooit zo slecht zien lopen. Hij wilde niet eens draven. Pensioen was geen optie, inslapen was het enige eerlijke naar hem toe. Toch zijn we naar Emmeloord gegaan en de arts schrok van het beeld. Maar: zijn andere achterbeen was wel heel erg goed gegaan. Dus ging hij wederom aan een tildren-infuus en mochten we weer een jaar stappen. Inmiddels was het 2014 en verhuisden we naar een andere stal. We deden rustig aan en het ging met de dag beter. We werden begeleid met het rijden en dachten zelfs weer aan wedstrijden.

Maar eind 2014 had hij een dikke bult aan de binnenkant van zijn linker voorbeen. Ik dacht meteen aan het checkligament, het zou weer maanden herstel kosten. En wat doen we met die spatbenen? Stilzetten is geen optie. We gingen naar de kliniek, met een knoop in mijn maag hoopte ik op het beste.

De dierenarts vroeg me of ik hem voor wilde laten draven, want die bult kon vanalles zijn. Hij keek echter alleen naar zijn spatbenen, waar de bult dus niet zat. Hij en zijn assistent vielen stil. Ik dacht dat het over was. Het enige wat ze zeiden was: ‘wat gaat Santo goed! We hebben nog nooit een paard gehad dat na een tildrenbehandeling zo fantastisch loopt, het is ongekend. Hier doen de fabrikanten het voor.’ Ik was sprakeloos: hoe zit het dan met zijn voorbeen en die bult? Ze maakten er een echo van, het bleek gewoon een blauwe plek. Ik moest vooral doorgaan met rijden en dit volhouden.

Santo staat inmiddels elke dag op het land of in de paddock. We zijn naar het strand geweest en doen weer alles. Ik ben zo vreselijk trots en hou zoveel van hem. Voor mij is hij echt een wonderpaard.”

Heb jij ook een wonderpaard? Stuur dan een mailtje naar bit@eisma.nl en wie weet staat jouw paard binnenkort in deze rubriek!