Blog: Paardenliefhebbende pedagoog
NieuwsTja, daar sta ik dan. Mijn eerste blog voor Bit. Het is even wennen, ik geef het gelijk toe. Zeker als ik kijk naar al die andere kundige paardensporters die ook elke maand een blog schrijven. Aan onderwerpen geen gebrek. Over buitenritten, gedrag van paarden en dressuurproeven. Deze amazones weten waar ze over schrijven.
Maar dan de woorden onder mijn naam; auteur, pedagoog en paardenliefhebber. Alleen het woord pedagoog al. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben niet bijzonder gecharmeerd van het woord. Sterker nog. Ik lever nog elke dag een strijd om de beelden van grijze-muis types met berentruien uit mijn hoofd te krijgen zodra ik mijn functie van pedagoog benoem. Van die figuren die precies weten hoe je moet opvoeden en die bij voorbaat al belerend overkomen. Maar goed, dat is mijn probleem. Ik weet namelijk nooit hoe het moet. Misschien was wiskunde een betere studie geweest. Daar komt tenminste één correct antwoord uit. Dat kun je met pedagogiek wel op je buik schrijven.
Gelukkig heb ik over het woord paardenliefhebber een positiever verhaal. Want dat ben ik. Paarden hebben op mij een aantrekkingskracht die ik nauwelijks kan beschrijven. Die is er gewoon. En laat ik daar nou van houden. Een onzichtbaar verlangen om je leven te delen met dieren. Met honden, met paarden en zelfs met twee cavia’s. Want die heb ik ook. Nou ja, mijn dochter dan. Maar als pedagoog weet ik dan wel weer dat je niet naïef moet zijn en beloftes van je kinderen voor waarheid aannemen. “Ik zal echt elke week het hok verschonen hoor’. En dat doet ze ook. Totdat het puberleven aan haar trekt. En weg is de blonde amazone. Een date op de manege met haar paardenvriendinnen. En ik ken mijn zwakheden. Dus het kind vertrekt en ik zit op mijn knieën voor het caviahok met een schepje in mijn hand.
Wat mij brengt tot een verdere uitleg van mijn paardenbestaan. Want die manege speelt een grote rol in mijn leven. Mijn partner is namelijk manager van een grote stal. Een combinatie van pensionstallen en een manege waar het hard werken is. Naast zijn taken als bedrijfsleider, is hij ook instructeur en geeft hij veel paardrijlessen aan de manege klanten. Als we elkaar zien (dat is weinig - want paarden gaan altijd voor - maar daarover meer in een ander blog), praten wij daar graag over. Want behalve de liefde, delen we ook graag onze passie voor lesgeven.
Zo kom ik bij het laatste woord auteur. Door al die uren op de manege en langs de kant van de bak bij de paardrijlessen met daarnaast een studie pedagogiek, heb ik een boek geschreven. Een boek over paardrijles geven aan kinderen. Elke dag zitten er duizenden kinderen op de rug van een paard. En wat mij betreft wordt er nog niet genoeg bekendheid gegeven aan de meerwaarde dit heeft voor kinderen. Want ze leren zoveel meer dan alleen paardrijden. En omdat de onzichtbare verbinding tussen mens en dier ook voor kinderen geldt, juich ik leren paardrijden alleen maar toe.
Zo hoop ik voldoende bodem te hebben gelegd voor meer verhalen. Verhalen waarin ik altijd mijn eigen functioneren, mijn eigen leven met een schuine blik zal bekijken. Want pedagoog of niet, ik weet namelijk nooit hoe het moet. Ik doe maar wat. Misschien toch maar eens aan een rechttoe rechtaan studie beginnen?
