Blog: Verhalen uit Canada
NieuwsVooraf heb ik mij nog even afgevraagd of ik vooruit zou werken voor mijn blog op Bitmagazine. Maar nu, na vijf dagen vakantie in Canada ben ik blij dat ik heb gewacht met schrijven, want de inspiratie druipt mijn pen uit. Canada is voor mij min of meer een tweede thuisland. Mijn vader emigreerde toen ik vier jaar was. Mijn broer volgde hem op zijn achttiende. En dus volgden er noodgedwongen vakanties richting familie. Want een beetje paardenliefhebber leeft graag in de kudde.
Het eerste verhaal wat aanzet tot schrijven is het verhaal van mijn Canadese schoonzus. Zij is opgegroeid op een farm; een boerderij. En een farm betekent ruimte. Ruimte in hoofdletters, want het is nauwelijks te bevatten hoe groot het hier is. De boerderij ligt opgeslokt door alleen maar bergen met bomen in een vallei. En dwars over het terrein een kristalheldere beek. Er zijn koeien, schapen, kippen, drie grote honden en paarden. En jullie begrijpen dat met name die laatste groep reden tot schrijven is.
Voorafgaand aan het bezoek van deze plek, bevraag ik mijn schoonzus over haar jeugd met de paarden. Na allerlei uitleg zegt ze ineens: ‘Als ze in de buurt zijn, dan rijden we’. Drie zinnen later dringt het ineens tot me door. Het weiland is geen weiland hier. De paarden hebben hier hun eigen terrein. Met bomen, heuvels, rotsen en water. En het is zo uitgestrekt dat ze vaak niet eens zichtbaar zijn voor hun eigenaren. Zin in contact? Dan nemen ze een kijkje in de buurt van de farm. De balen van de mens? Ook geen probleem. Een stukje galopperen en er is niemand die je meer ziet, iets van je wil of vraagt.
Het tweede verhaal waarvan ik het bestaan niet kon vermoeden, kwam van mijn zus. Britisch Columbia, de meest westelijke provincie van Canada, waar zowel mijn broer als mijn zus nu wonen, kampt in de zomer regelmatig met (heftige) bosbranden. Het is hier droog en er zijn eigenlijk alleen maar bomen. Een slechte combinatie. Op dit moment woeden er meer dan twintig bosbranden met alle gevolgen van dien voor mens en dier. Aangezien de afmetingen van de grond en de hoeveelheden dieren hier beide zo enorm zijn, hebben ze zo hun eigen manier van problemen oplossen.
Sommige mensen, met name in de afgelegen gebieden, maken optimaal gebruik van het natuurlijke instinct van hun paarden, namelijk vluchten. Als er geevacueerd moet worden, schrijven de eigenaren hun telefoonnummer op de paarden en laten ze vrij. De inhoud en consequenties van deze actie moest even tot me doordringen. Geen gestress om je angstige paarden op het laatste moment in een vrachtwagen te krijgen en niet weten hoe lang ze daar in moeten staan. Maar het ultieme vertrouwen hebben in de natuurlijke eigenschappen van je dier en het juist loslaten. Ik werd er stil van.
Er zullen nog meer verhalen volgen, dat kan haast niet anders. Want er staan nog Canadese paarden evenementen op het programma en ook zal ik nog een soort manege bezoeken. Maar na de eerste luxe dagen bij mijn broer, zwembad en WiFi, verdwijn ik van de radar. Dus bloggen lukt even niet. We gaan rondtrekken en kamperen en natuurlijk de hierboven beschreven boerderij bezoeken. Ik laat me meenemen met alles wat Canada mij nog meer te bieden heeft. Verhalen zullen volgen. Wat in het vat zit, verzuurt niet.
Groet uit het prachtige Canada!
P.S. Helaas beschik ik nog niet over recente foto’s van de boerderij. Deze foto’s zijn van Charity Grewal; mijn schoonzus. Zoals te zien is, hebben de Canadezen naast de droogte in de zomer, in de winter te maken met pakken sneeuw.
