Blog: Beginner
NieuwsIn één van mijn vorige blogs heb ik verteld dat ik verliefd ben geworden. Nu, ongeveer twee maanden later, is hij toegetreden tot ons gezin. Een prachtige driejarige ruin die er bijzonder uitziet en nog veel moet leren. Over dat laatste gaat deze blog. Want zijn en mijn groei verlopen hand in hand.
Ik ben namelijk een beginnende paardeneigenaar. In tegenstelling tot mijn partner, die elke dag met paarden werkt en al een aantal eigen paarden heeft gehad. Wat voor hem zeer vanzelfsprekend is, is voor mij een openbaring. Meer dan dertig jaar ervaring, valt niet zomaar in te lopen. En ook mijn dochter van dertien handelt gemakkelijker dan ik. Kortom, het is buffelen tegenwoordig.
Het begon al in de paardensportwinkel vlak voordat hij zou komen. Er moest tenslotte nog van alles worden aangeschaft. Voorzien van een lijstje struinden dochter en ik langs schappen en stellingen. Ondanks dat er op ons paard nog niet gereden kan worden, blijven we toch even hangen bij de afdeling zadels. Waar direct genadeloos duidelijk werd, dat ik nog weinig voorstel als paardeneigenaar toen ik een barebackpad en een sjabrak door elkaar haalde. “Whaaa mam, het is echt leuk met jou in een paardenwinkel, want jij weet echt niks”.
En dat ‘deuk in mijn zelfvertrouwen gevoel’ blijft de weken daarna gezellig aan me vast zitten. Zelfs een eenvoudig stukje wandelen naar de achterste paddock is voor mij een spannende ervaring. Zoveel andere leuke soortgenoten waar we langs moeten lopen, doet ons paard groeien in nieuwsgierigheid en belangstelling. Hoog op de benen en vol in zijn romp dartelt hij naast me en loert vrolijk naar de anderen paarden. “Dit leven is leuk”, lijkt mijn paard te denken. “Ach, mijn hemel”, schiet er door mijn hoofd. Ieder zo zijn eigen gedachten.
Na een hele drukke week met veel verantwoordelijkheden maken paard, partner en ik een onschuldige wandeling langs de weilanden. Ondanks het mooie weer krijg ik het niet voor elkaar om te genieten van onze trip. Gedachten schieten alle kanten op en ik zie overal beren op ons pad. Ik had het kunnen zien aankomen. Zo’n één keer per maand lukt het niet om te relativeren en is ontladen een beter plan. En zo gaat het ook. Als ons paard schrikt van een vogel en vervolgens uitglijdt, schrik ik van hem. Zijn grote hoofd, lieve ogen en warme neus tegen mijn wang, zijn genoeg om de tranen te laten lopen. De confronterende woorden van mijn dochter dansen nog door mijn hoofd en even heb ik een zware dobber aan mijn eigen leerproces.
In mijn werk begeleid ik instructeurs om met praktijksituaties om te gaan die ze tegenkomen tijdens het geven van paardrijles aan kinderen. Daar leg ik uit dat gras niet groeit door er aan te trekken. Dat leerprocessen niet geforceerd kunnen en moeten worden. En dat het geen zin heeft om teveel te verwachten van kinderen. Wel voeden, maar niet forceren. Mijn partner herinnert mij ter plekke geduldig en liefdevol aan deze theorie. En vraagt of het misschien handig is om dit geduld ook op mezelf los te laten.
Daar sta ik dan. Met natte ogen en een beetje slap op de benen. Aan mijn zijde een prachtig paard van wie ik zoveel ga leren, dat is duidelijk. Over hem en over mezelf. Gek genoeg was dat precies wat ik graag wilde. Als je alles al weet of kunt, zou het leven een saaie boel worden. Juist het aangaan van deze nieuwe uitdaging opent mogelijkheden voor groei. Mijn dochter had gelijk. Ik weet echt niets en hoe leuk is dat?
