Blog: Paardenwereld verbeteren

19 december 2017, 00:00 Nieuws
In 2014 ben ik afgestudeerd met een master in equine science, waarvoor ik speciaal in Wales heb gestudeerd. Equine science is een studie die in Nederland onder dierwetenschappen valt, maar in het Groot-Brittannië specifiek gericht is op paarden. Hoewel mijn studie over alle aspecten van de paarden ging, had ik vooral interesse in gedrag. Dus toen ik mijn scriptie-onderwerp mocht kiezen, ging dat uiteraard over het gedrag van paarden. Nu zijn er niet zo heel veel mensen die onderzoek doen naar het gedrag van paarden, dus als je kijkt naar alle publicaties kom je steeds dezelfde namen tegen. Het was dus erg leuk dat op de conferentie veel van deze wetenschappers aanwezig waren. Ik kan nu eindelijk gezichten plaatsen bij de mensen naar wiens werk ik tijdens mijn master vaak heb gerefereerd.

Tijdens de conferentie lag de focus op communicatie en samenwerking tussen de wetenschappers en de paardensporters. In de westerse wereld is dit al behoorlijk lastig. Veranderingen aanbrengen in het reglement van de FEI over bijvoorbeeld te strakke neusriemen is een goed voorbeeld. Al jaren lobbyen de wetenschappers dat het moet veranderen, maar tot nu toe heeft alleen Denemarken veranderingen aangebracht in zijn reglement. Wat duidelijk werd tijdens de conferentie was dat het van groot belang is om samen te werken, niet alleen met paardenmensen maar ook met mensen van buitenaf. Zoals mensen in de sociale sector, die gespecialiseerd zijn in hoe je gedragveranderingen aan kan brengen bij groepen mensen die hier niet in geïnteresseerd zijn.

Ik heb altijd een fascinatie gehad met Azië, wat waarschijnlijk te maken heeft met mijn grootouders die in Indonesië zijn opgegroeid. Na mijn studie heb ik anderhalf jaar op een manege in Hongkong les gegeven. Hongkong is een beetje een buitenbeentje in de Aziatische wereld, want het is heel erg Brits. Eén van mijn klanten noemde het Asia Light, omdat het een verwesterde variant is en dus een makkelijke introductie voor de westerlingen die naar Azië vertrekken. Vanwege die Britse invloeden waren alle rijscholen aangesloten bij de British Horse Society, het Britse equivalent van de FNRS. Aan de andere kant is de paardenindustrie in Hongkong heel anders dan dat we hier gewend zijn. Er mogen geen paarden gefokt worden en de grootste bron van inkomsten zijn de racepaarden. De Hong Kong Jockey Club (HKJC), die gaat over de paardenraces in Hongkong, heeft een monopolie op alles wat met paarden te maken heeft. Wij mochten bijvoorbeeld nooit zelf paarden transporteren en we moesten van elk paard elke dag de temperatuur opnemen, ook al waren wij geen HKJC manege, en alle dierenartsen en hoefsmeden waren in dienst van de HKJC. Ook waren bijna alle paarden nog in eigendom van de HKJC, aangezien de meeste manegepaarden ex-racepaarden zijn, en deze alleen aan ons in bruikleen werden gegeven. Uiteraard moest ik het na Hongkong nog een stukje moeilijker maken voor mezelf en heb ik nog twee maanden in China gewerkt.

China is een land van extremen en hoewel ik niet kan zeggen dat ik het een leuk land vind, vind ik het enorm fascinerend. De cultuur is zo anders en er is nog heel veel te doen op het gebied van dierenwelzijn. Wat voor Europa van goot belang is als we onze paarden het beste leven willen geven, aangezien de import van Europese paarden naar China steeds meer toeneemt. Het lastigst was om mensen te leren wat paardenwelzijn inhoudt. Ik ondervond dat ze heel graag willen leren, maar dat het enorm lastig is om dingen te veranderen. Mijn fout was dat ik niet helemaal begreep hoe ik goed kon communiceren met de Chinezen met wie ik werkte om verandering aan te brengen. Het was niet alleen de taalbarrière, maar ook het culturele verschil was zo groot dat ik niet goed wist hoe ik de mensen met wie ik werkte kon inspireren om veranderingen aan te brengen.

Tijdens de ISES conferentie werd het duidelijk dat je niet bang moet zijn om anderen om hulp te vragen, zodat je daadwerkelijk dingen kunt veranderen. Veranderingen beginnen echter bij jezelf en bij de mensen die jij kunt inspireren. Maar ook dat het belangrijk is om ook buiten je eigen vakgebied te kijken. Paardenmensen worden vaak gezien als een beetje gek en geobsedeerd. In plaats van binnen onze eigen paardenwereld te blijven, is het van belang om met mensen samen te werken die wellicht een andere kijk kunnen geven op hoe we makkelijker verbeteringen kunnen aanbrengen binnen de sport, om niet alleen de sport maar ook het paardenwelzijn over de hele wereld te verbeteren.