Blog: Nadenken
NieuwsTijdens de herfstvakantie stuitte ik op een situatie die mij aan het denken zette. Bij het park waar ik en mijn gezin te gast waren, was een kleine stal met paarden en wat pony’s. De paarden worden ingezet voor buitenritten met gasten en andere belangstellenden. De pony’s worden gebruikt voor een mini-ritje met de allerkleinsten. In afwachting van deze activiteiten stonden er een aantal paarden en pony’s alvast klaar. Braaf te wachten in de miezer regen. Halster vast aan een houten balk en het zadel alvast netjes op de rug. Twee meisjes, ik schat zo rond de zeventien jaar oud, hielden de boel in de gaten.
Persoonlijk vond ik het er wat sip uitzien. Of de paarden het hiermee eens waren, durf ik niet te zeggen. Bovendien wist ik ook niet hoe lang ze daar al stonden en nog zouden staan. Dus echt een onderbouwde mening was niet mogelijk om te hebben. Voor mij was het vooral de regen die de mistroostige aanblik in gang zette. Maar daarna kwam als snel de vraag hoe de twee jonge begeleiders hierover zouden denken. Ik kan mij namelijk voorstellen dat, als je compleet gek van paarden bent, dit een droombaan is. De hele dag in de weer met paarden. Eindeloos rotzooien met je lievelingsdieren. Een droom voor velen weet ik vanuit mijn naaste omgeving. Maar als paardenmeisje door dik en dun, hoe ontwikkel je dan enig moreel besef rondom paarden?
De eigenaar van deze stal vindt het kennelijk geen probleem om zijn paarden op deze manier in te zetten. Denken deze jonge begeleiders hierover na? Hoe leer je kinderen en jongeren om zelf na te denken in plaats van over te nemen wat de mensen om je heen doen en zeggen. Niet alles wat volwassenen zeggen, is waar voor jou. Net zo goed als niet alles wat je leest, klopt. Hoe gaan deze jonge meiden om met een eventueel conflict in hun hoofd. Stel dat zij moeite hebben met het lange staan van de paarden in die omstandigheden. Ontstaat er dan een conflict in het hoofd? En zo ja, kunnen ze daar al naar te handelen?
Kinderen leren nadenken loopt synchroon met kinderen leren paardrijden. Het omgaan met dieren vereist namelijk ook een verantwoordelijkheidsgevoel. Voelt het goed om een pony loeihard in zijn buik te schoppen? Of met een zweep te slaan als de pony harder moet lopen omdat een instructeur, of iemand anders met meer ervaring, dat zegt? Volwassenen doen er goed aan om kinderen te helpen zich te ontwikkelen op dit gebied. Vaak zijn het de ouders die hun kinderen dit proberen bij te brengen. Maar er zullen vast paardenmeisjes zijn waarvan de ouders geen verstand hebben van paarden. Deze kinderen zijn dus afhankelijk van de anderen in en rondom de manege. En als de instructeur het zegt, zal het wel kloppen toch? En als alle andere paardenmeisjes het ook doen, dan zal het wel goed zijn nietwaar?
Zelf nadenken en zelf verantwoordelijk nemen is weliswaar een buitengewoon sterke eigenschap, maar niet de gemakkelijkste. Want als kind, of misschien wel als mens, wil je er graag bij horen. Dus doen wat de anderen doen, is vaak een veilige route. Iets wat je trouwens bij volwassenen ook nog terugziet. Want veel gedrag van anderen wordt zonder zelf na te denken gekopieerd. Degene die het makkelijkst, meest kundig en vol zelfvertrouwen overkomt, krijgt zomaar veel volgers. Maar of die fans allemaal daadwerkelijk achter het gekopieerde gedrag staan, is nog maar de vraag.
Maar goed, jong geleerd is oud gedaan. Dus laten we alsjeblieft beginnen met kinderen vanaf jonge leeftijd stimuleren om na te denken over omgaan met paarden. Wat kan wel en wat niet? En waarom moet dat eigenlijk? Hoe zou je pony dit vinden? Zou het ook nog anders kunnen? Stel vragen en zet aan tot nadenken. En als je ergens eigenlijk weinig tot niets vanaf weet, is het verstandiger om je mond te houden. Liever eerst informatie opzoeken dan zomaar mee praten met de meerderheid. Want voordat je er erg in hebt, verwar je die met de waarheid. En die zou zomaar eens heel anders kunnen zijn.
