Blog: Kussie kuzzie
NieuwsIk ben behoorlijk kieskeurig. Hoef dus ook echt niet door Jan en alleman aangeraakt te worden, laat staan een zoen op mijn neus te krijgen. Geen enkele man moet zomaar aan me zitten, dan trek ik me schielijk terug achterin mijn stal. Een uitzondering maak ik voor mijn smid en zijn pupil, pure paardenvrinden en zachtaardige typetjes. Ook de-man-van accepteer ik aan mijn lijf, want dat kan nog wel eens handig zijn.
Zoals mijn trouwe volgers inmiddels wel zullen weten, ben ik een bovenste beste roller. Alle dagen minstens eenmaal daags om en om en om en om. Daar blijf je als pensionado soepel bij en je werkt direct aan je camouflage look. Reuze effectief dus. Ook op stal kan ik het prima voor elkaar krijgen om het schone vlas met een subtiele draai in mijn beide oren te krijgen. Alleen die deken... die zit meestal in de weg.
Laat me even duidelijk zijn: ik ben best blij met mijn kleedjes hoor, want ook op mijn oude dag zit ik nog strak in mijn velletje met dito vachtje. Een wintervacht heb ik nog nooit gehad en nu met al die regen, is een regenjasje best lekker om in te schuilen. Tot dusver geen commentaar. Maar door dat rollen, gevolgd door een gekke bok, een hengstenzwaai en een rondje schuin door de bochten scheuren, ligt dat ding meestal net niet meer recht. Ik presteer het om een kant zowat op de grond te laten hangen, dus regen je aan de andere kant alsnog nat. Niet handig.
Ook lukt het om enthousiast op te springen en middels een bokkesprong mijn deken dubbelgevouwen over de schoft te dragen. Aan het begin zitten die reetvetertjes dan behoorlijk strak, maar die elastieken lubberen vrij snel uit. Een keertje de benen subtiel hoog optrekken en je stapt er zo tussendoor. Als de-man-van ons tussen de middag komt roepen voor onze lunch, kijkt hij me regelmatig meewarig aan: “wat heb je jezelf nu weer aan gedaan?”
Eerst werd ik met mijn vreemde draperieën zonder pardon op stal geparkeerd, maar na overleg met het vrouwtje durft hij tegenwoordig in mijn stal te komen, om de boel te fatsoeneren. Nu is hij van het soort ‘een paard is gevaarlijk van voren en van achteren en oncomfortabel in het midden’, dus het was een hele stap om bij mijn billen aan het morrelen te gaan. Voor hem, maar ook voor mij. Brrr!
Volgende maand word ik alweer 25 lentes jong en dan hoop ik eigenlijk nieuwe bilkoordjes te krijgen. En worteltjestaart natuurlijk, bij voorkeur zonder haute cuisine. Rauw/puur in een emmertje is eigenlijk fantastisch. Voor worteltjes doe ik van alles. Voor alle eten eigenlijk wel. Door de jaren heen heb ik geleerd dat paardenmeisjes dol zijn op kusjes geven. Vraag je liefjes om een kusje, dan vergroot je je kans op wat lekkers. Zo simpel werkt het!
Dus 1 april ben ik er helemaal klaar voor: een kussie kuzzie voor een wortel. Wie komt me feliciteren?
