Karolus BLOG
Karolus BLOG

Blog: Lang leve het paardenmeisje

Nieuws

Mijn maat en ik: wij hebben een paardenmeisje. In paardenpraat termen wordt zo iemand al snel een ‘bijrijdster’ genoemd, maar ons paardenmeisje is véél meer dan dat. Bovendien noemt de-man-van mijn vrouwtje haar ook letterlijk paardenmeisje, al jarenlang, dus die titel is op onze brink helemaal ingeburgerd.


Ons paardenmeisje is feitelijk berijdster van mijn maat Ace, maar tevens beddengoedverzorgster, proviantbevoorraadster en chef drollen scheppen. Bovendien is ze uiterst punctueel en van de vaste volgorde. Heerlijk voor de autist in mij, want dan weet ik precies hoe ver we op schema liggen en wanneer ik om een appeltje mag zeuren (en ook: wanneer ik dat NIET mag).

Laatst heeft ze zelfs mijn leven gered! Die dag dat het zo koud was, ging het namelijk vreselijk mis: het vroor flink, maar in de ochtend hebben Ace en ik onze gebruikelijke uurtjes staartflaptrekken, neusvelletje happen en buurtje-gluren. Zo ook deze dag. Enthousiast werkten wij mee toen de-man-van ons met een goede voorraad hooi op stal parkeerde. Maar toen we goed en wel rustig van ons hooi stonden te knabbelen, begon het ineens in de hoek bij mijn drinkbak eng te sissen…

Normaliter douchen mijn maat en ik buiten om de hoek van de stal - en ook alleen bij zomerse temperaturen - maar nu kwamen er steeds meer waterstralen bij. Bijzonder gek, want ik had vanwege de kou niet voor niets een extra deken gekregen. En douchen met je pyjama aan? “Dat heurt niet…”

Maar ja, ik kon geen kant op! Mijn beddengoed begon te drijven en ook mijn waterdichte kleedje hield het niet meer droog. Ik kon me gelukkig nog zo situeren dat mijn hoofd droog bleef, maar voor de rest begon ik toch serieus op onze stalkat Mike te lijken, die in de sloot heeft gelegen. Hemeltje lief, wat een ellende. Mijn maat begon ook al te soppen in zijn vlasbed, maar die had verder geen binnendouche, dus we probeerden samen het hoofd maar rustig te houden. Het vrouwtje zegt immers altijd: rust kan je redden!

[caption id=”attachment_68619” align=”alignright” width=”300”] Weer lekker droog...[/caption]

En daar kwam de redding… Ons paardenmeisje kwam met grote ogen de stal binnen, nam ontzet de chaos op en wist mij in een mum van tijd te verlossen van die vreselijke, koude waterstralen. Mijn kletsnatte pyjama’s werden van mijn lijf gestroopt, ik werd drooggewreven en kreeg onderuit de dekenkist de winterjas van mijn overleden vriendin op. Vanuit onze paddock bekeken Ace en ik vervolgens hoe ze uren druk in de weer was om kruiwagens vol nat vlas weg te rijden, drijvende drollen te vangen en alle liters waters naar buiten te werken.

Toen we weer naar stal mochten, schitterde ons een heerlijk schoon warm vlasbed tegemoet. We kregen lekkere muesli, een nieuwe bult hooi en schone waterbakken aan de deur. Normaliter gaat bij mij de liefde echt door de maag - ik ben niet voor niets een man - maar nu stroomde mijn paardenhart warm over. Het paardenmeisje was nat en verkleumd, maar wij stonden er weer tevreden bij. Zelfs mijn appeltje werd niet vergeten.

Wij hebben dus geen bijrijdster, maar een paardenmeisje in hart en nieren. Voor al mijn collega-viervoeters, die zich gelukkig mogen prijzen met een bijrijdster die veel méér is dan dat, zeg ik: Houd altijd de oortjes naar voren en het neusje een tikje schuin, wees (bijna) altijd gehoorzaam en stamp en schraap als ze achterloopt op schema: ze moet immers zelf ook nog eten. Een écht paardenmeisje is goud waard!
Karlo weer droog