Blog: ‘Maaaaarus’
NieuwsWij paarden - ik neem het meteen even op voor het wereldse paardenvolk - hechten waarde aan duidelijkheid. Heldere commando’s, mits secuur gefinetuned en beslist gegeven, voeren wij graag uit. Zo zitten we in elkaar. Is de aanwijzing niet geheel duidelijk, óf hebben we ergens anders zin in, dan doen we gewoon wat het moment ons ingeeft. Lijkt me duidelijk, toch?
Ik was vroeger van het soort ‘zin in iets anders’ en lachte de brave broeders graag uit, die zwetend pootje over en - in mijn ogen – met het lijf in onmogelijke kronkels door de piste zwoegden. Op hun beurt lachten ze mij uit om mijn perfecte stofzuiger-imitatie, maar wie lachte er het hardst in z’n hoefje? “Moi!”
Jarenlang heb ik plezier gehad van mijn instelling ‘liever-jolig-dan-geconcentreerd’. Ik kan - nee kon - het elke zichzelf respecterende viervoeter aanraden. Maar sinds een tijdje ben ik coach van een viertal. Nou ja, het zijn er voor de verwarring vijf, maar die ene doet alleen mee tot aan de witte hekjes. Voor het “echie” doet ze lekker een dutje als haar teamgenoten zich de vege benen uit het lijf lopen in het keurslijf van de coach: “moi!”
Nou ja, ik mag zelf ook niet mee tot aan de witte wedstrijdhekjes, want de commandant wordt geacht zonder paard ten tonele te verschijnen. Wie dat ooit heeft bedacht? ‘Tis een schande! Want zodra ik het commando “Maaaaaarus” van mijn vrouwtje hoor, doe ik beide oortjes bliksemsnel eventjes naar achteren en dat is het sein voor m’n maten om kaarsrecht over te steken. We hebben er dus heel wat op geoefend dat zij zonder mijn oor-aanwijzigingen toch op het commando “maaaaarus” reageerden. Wie ze dat geleerd heeft? Eén keer raden: “moi!”
Het ging prima hoor, tot aan het NK. Vrij belachelijk dat je als coach op de trailer blijft, maar door het raampje had ik nog net zicht op het losrijterrein. Daar liep heel wat lekker jong spul rond (ja sorry, ik mag dan een senior op leeftijd zijn, ik heb mijn ogen echt niet onder mijn deken zitten). Ook mijn teammaten liepen redelijk zelfverzekerd in de rondte, tot ze mochten formeren in een speciaal uitgezette ring. Whoeha, toen bleek ik ze iets teveel streken verteld te hebben: Ace zag - formidabel geacteerd, dat moet ik hem nageven - achter elk bordje een kabouterblaaskapel in actie, onze überlieftallige Floor zou minstens kampioen zijn geworden in de discipline rodeo rijden en Sziv ging vliegensvlug alle kanten op, behalve de goede… Slechts Hilton liep als het braafste jongetje van de klas trouw zijn rondje, terwijl Aloë uit de buurt van een grote waterplas probeerde te blijven.
Vanuit de trailer had ik de oren inmiddels plat in de nek liggen, toen ik ze uit het oog verloor voor hun finale optreden. Met de oortjes naar voren en allemaal lachende vrouwtjes kwam het zooitje ongeregeld terug gestapt, dus moet het allicht minder erg zijn geweest dan in die losrijring. Over de uitslag wordt verder niet gecorrespondeerd…
Als coach heb ik me heilig voorgenomen voortaan het goede voorbeeld te geven. Of misschien is er volgend viertalseizoen een nieuwe rol voor me weggelegd: wie wil er ongegeneerd gek het publiek vermaken? “Moi, maaaaaaarus!”
