Blog: Een kunstje voor een wortel
NieuwsMijn vrouwtje heeft weer wat nieuws voor me bedacht om te doen: vrijheidsdressuur… Het woord alleen al! Dressuur heb ik mijn hele leven al als een noodzakelijk kwaad gezien om lekkere hapjes te krijgen en hoe kun je over vrijheid spreken als het gewoon binnen de hekken van de bak gebeurt? In eerste instantie dacht ik dus: zoek een circuspaard voor die fratsen! Maar aan de andere kant ben ik de beroerdste niet voor wat sport en spel en aangezien we toch niet cowboy horse & girl kunnen spelen, heb ik de bedoelingen vol belangstelling gevolgd.
Volgens het boekje hoorde het vrouwtje mij met behulp van commando’s en een zweep aanwijzingen te geven, zodat mij duidelijk werd wat ik moet doen. Dus de eerste de beste keer heb ik meteen hele grote ogen opgezet naar die zweep, want die gebruikt mijn vrouwtje verder nooit. 1 – 0 voor Karolus, want die werd al snel aan de kant gegooid en heb ik niet meer terug gezien. Dat gaf mij vertrouwen om het spel goed te gaan spelen.
De commando’s “halt“, “wachten“ en “kom maar hier” ken ik mijn hele leven al, dus die wilde ik best mee doen. Het nut er van zag ik niet echt in, want er was geen voorbijrazend verkeer (halt), hindernis (wachten) of rammelend voerschepje muesli (kom maar hier) te zien… Maar ach, het vrouwtje een plezier doen, is prima, dus ik negeerde het openstaande hek naar de wei en deed braaf wat me gevraagd werd. Daarna volgde het commando “voet” en dat doe ik toch ook mijn hele leven al als de hoeven moeten worden schoongepoetst, dus voila… Tot mijn grote plezier volgde er een ieniemienie worteltje uit de jaszak. Now we’re talking!
Bij het commando “om” draaide ik dus vliegensvlug een rondje om mijn as, want voor een wortel – hoe klein ook – wil ik best wat doen. Hoppa, weer een wortel te pakken! “Achterrr-waartssss“, ook een makkie en mjammie, wortels op, training voltooid. Dat was een geinig spelletje, maar daags erna begon het toch op dressuur te lijken: ze wilde dat ik het nog eens deed, en nog eens, maar alleen op het moment dat ze het vroeg. Nogal saai dus, net als vroeger pootje over, sidderaaltjes rijden en benen strekken. Jullie kennen ze vast wel. Mensen geven voor dat soort oefeningetjes alleen rare commando’s, maar mijn benamingen zijn een stuk duidelijker.
Dag 3 ging ik het dus lekker anders doen, noem het ‘Karlo-style’: wees het vrouwtje met “voet” naar mijn linkerbeen, dan hengelde ik enthousiast met rechts en dacht ze dan dat mijn rechtervoet makkelijker zou zijn en vroeg ze rechts, dan tilde ik subiet mijn linkerbeen omhoog. Bij “wachten” ging ik al nonchalant om me heen staan kijken en op “kom maar hier” lachte ik dr vierkant uit, door met een rechtsomkeert de bak te verlaten. Ik vond het vermakelijk en mijn maat Ace op stal vond het zelfs hilarisch. Toen het vrouwtje toch wel wat beteuterd achterbleef, ben ik snel terug gedraafd en wat schetste mijn verbazing? Ik kreeg een wortel!
Ik heb de man van het vrouwtje horen zeggen dat ‘ie het bezopen vindt: “Je gaat hem op die leeftijd toch geen kunstjes leren? Belachelijk!” Het sterkt me in mijn gedrag om de vrijheid in deze dressuuroefeningen middels ‘Karlo-style’ een eigen twist te geven: soms-doet-ie-ut-vaker-ook-niet.
Op mijn verjaardag kreeg ik mijn wortels gelukkig weer op een presenteerblaadje aangeboden. Zonder kunstjes, zonder commando’s, gewoon lekker snacken! Ik zeg: “Op naar een nieuw jaar vol grappen, grollen, lekkere hapjes en plezier.” Hoeraaa, Karolus is alweer 26 jaar!
