Dagboek van een dierenarts: Samenwerken

15 februari 2016, 00:00 Nieuws

‘s Ochtends word ik gebeld door een bekende hoefsmid uit de buurt. Hij is bij twee pony’s geweest om ze te bekappen, maar de pony’s waren beide zo enorm hoefbevangen dat ze geen voet op wilden tillen. Onbegonnen werk. De eigenaresse heeft het beste met haar pony’s voor, maar begrijpt niet zo goed de omvang van het probleem. De hoefsmid adviseerde haar om met mij contact op te nemen, omdat hij zelf vermoedt dat er meer speelt dan een ‘standaard hoefbevangenheid’. Hij vertelt mij zijn bevindingen en vraagt me of ik hem op de hoogte wil houden. Een dag later staan de hoefbevangen pony’s bij mij op het programma. Het is nu nog niet echt de tijd voor hoefbevangenheid, het gras is nog niet volop in groei. Bovendien zijn de pony’s allebei niet in overmatige conditie. Ik denk dat de hoefsmid gelijk heeft en dat hier meer speelt. Ik besluit bloed af te nemen voor verder onderzoek. In afwachting van het onderzoek stellen we wel een behandeling in voor hoefbevangenheid. Een goede pijnstilling is erg belangrijk en mevrouw gaat een modderbadje maken voor de pony’s, zodat ze lekker hun voetjes kunnen koelen in de modder. Hoefbevangenheid is een (steriele) ontsteking in de hoef die enorm pijnlijk is. Het allerbelangrijkste bij hoefbevangenheid is het remmen van de ontsteking, waardoor de pijn ook afneemt. En daarna op zoek naar de oorzaak!

Enkele dagen later krijg ik uitslag van het bloedonderzoek. Beide pony’s hebben de ziekte van Cushing (PPID). Erg toevallig dat ze het alle twee hebben, maar ze zijn ook allebei de twintig gepasseerd. Op die leeftijd is de kans op het krijgen van Cushing behoorlijk groot. Cushing wordt veroorzaakt door een goedaardige tumor in de hersenen. De tumor geeft klachten doordat de hormoonhuishouding in de war wordt gegooid. Onder andere de bloedsuikerspiegel wordt te hoog met als gevolg meer risico op hoefbevangenheid. Gelukkig reageren beide pony’s goed op de ingestelde behandeling. Nu we ook de Cushing aan gaan pakken met medicatie heb ik er vertrouwen in dat de twee pony’s er boven op gaan komen. Mede dank zij de oplettendheid van deze hoefsmid.

Dit is niet de eerste patiënt die we samen hebben opgelapt. Een tijdje geleden stuurde hij me een paar foto’s van de straal van een grote Shire, genaamd Charlie. De smid vermoedde dat Charlie beginnende straalkanker had. Samen gingen we op pad om Charlie te behandelen. Straalkanker is een woekering van de straal die heel agressief en hardnekkig kan zijn. Gelukkig had de hoefsmid snel in de gaten wat er aan de hand was en kon Charlie in een vroeg stadium van de ziekte behandeld worden.  Samen hebben we de straalkanker zo rigoureus mogelijk weggesneden. Ook hierbij is de samenwerking met een hoefsmid erg belangrijk. Wanneer je straalkanker goed weg wil krijgen, moet je zo diep mogelijk snijden om al het aangetaste weefsel weg te krijgen. Dan maak je dus ook een behoorlijke wond in de straal die veel nazorg nodig heeft. Ik zorg voor goede verdoving, hij voor scherpe messen. Ik zorg voor verband, hij voor een mooi passend verbandijzer om het verband op de plek te houden. Ook van de baasjes van Charlie heeft het veel doorzettingsvermogen geëist met veel geduld, veel verbandwissels en goede nazorg. Maar samen hebben we Charlie zijn ‘voetjes’ weer helemaal goed gekregen.

Gelukkig zien steeds meer dierenartsen en hoefsmeden, maar ook fysiotherapeuten en zadelpassers in dat het heel belangrijk is om samen te werken. Vroeger werd vaak beschuldigend met de vinger naar elkaar gewezen wanneer ergens een probleem ontstond bij een paard. Maar gelukkig is die tijd voorbij. Samen moeten we werken aan een gezond paardenleven!