Dagboek van een dierenarts: Veulen van toen

19 februari 2016, 00:00 Nieuws

Vier jaar geleden werd er op de Paardenkraamkliniek een prachtig veulentje geboren. Na de eerste
inspectie bleek er helaas iets mis: ze was geboren met kromme voorbenen.  Zo krom had ik ze nog nooit gezien! Na onderzoek bleken de gewrichten en botten gelukkig niet afwijkend. Het probleem zat in de buigpezen, die veel te kort en gespannen waren, waardoor het veulen haar benen niet kon strekken. Levenslustig was ze wel, ze kroop op haar voorknieën door de stal. Op zoek naar de uiers van de merrie, waar ze natuurlijk nooit bij kon. Ze kreeg daarom melk met de fles.

We hebben haar een aantal dagen behandeld met een middel dat de buigpezen doet ontspannen. Na de derde dag kon ze haar voorknieën al normaal strekken, maar haar kogels helaas nog steeds niet. Nu liep ze op haar kogels door de stal. Toch scheelde dit al zo’n 30 cm in hoogte, waardoor het wakkere veulen nu net bij het uier kon komen en zelf kon drinken!

De eigenaar van het veulen zag verdere behandeling helaas niet zitten en wilde haar liever in laten slapen. Begrijpelijk, maar erg jammer! Toen we in een paar dagen tijd al zo veel vooruitgang hadden geboekt wilde ik het niet opgeven. Ik kreeg een kans van de eigenaar met de belofte dat als het zou lukken, het veulen voor mij zou zijn. Die uitdaging ging ik niet uit de weg!

Om de buigpezen verder op te rekken hebben we het veulen in ‘red boots’ gezet. Dat zijn speciale spalkschoenen voor veulens die je heel makkelijk kunt aanpassen met klittenband. Op zulke kromme benen waren deze spalkschoenen niet berekend: ik kreeg ze met de beste wil van de wereld niet dicht. Met rolletjes zelfklevend tape heb ik een hele constructie gebouwd om de spalken op de plaats te houden. Iedere dag probeerde ik de spalk iets verder dicht te krijgen, om de buigpezen verder op te rekken. Na een aantal weken zaten de spalken prachtig gesloten en liep het veulen dapper over straat. Het was gelukt!

Nu, vier jaar verder, staat ze bij ons op stal. Als je haar door de weide ziet galopperen zie je er helemaal niets aan! Ook op de röntgenfoto’s is ze helemaal gezond. Aan de longe gaat het werk super goed en na een aantal weken voorbereidend werk vraag ik iemand om me te helpen met zadelmak maken. De eerste keer onder het zadel is ze zo braaf dat ik er de tweede keer zelf op durf te stappen. Wat een fijn gevoel geeft ze al! Na de derde keer ben ik ervan overtuigd dat het me verder zelf wel gaat lukken. Iets te overmoedig blijkt achteraf. Ze wilde niet aangalopperen en ik gaf net iets te ongenuanceerd been. Volgens haar in elk geval, want als reactie op mijn been steekt ze haar hoofd tussen haar benen en bokt ze me er af. Oef, de grond was toch iets harder dan verwacht. De volgende keer ben ik iets voorzichtiger en lijkt het goed te gaan. Totdat ze moet hoesten: ze trekt me iets uit balans en er volgt direct een flinke bokpartij. Weer lig ik er naast, maar nu zag ik het gelukkig aankomen en val ik minder ongelukkig. Even heb ik overwogen om toch weer hulp in te schakelen. Maar als het me lukt om die benen recht te krijgen, dan zal dit me ook lukken! De volgende twee keer probeert ze het nog wel even, maar kan ik gelukkig goed terug blijven zitten. Weer een horde overwonnen. Ieder paard dat ik tot nu toe heb gehad was bijzonder voor me. Maar deze is toch wel echt speciaal! Het is niet voor te stellen hoe krom ze op de wereld kwam en hoe goed ze het nu onder het zadel doet. Ik ben ervan overtuigd dat ze niks aan haar verleden heeft overgehouden. Ik ben benieuwd hoe ver we in de toekomst samen nog kunnen komen.