Annemarie Kroekenstoel
Annemarie Kroekenstoel

Dagboek van een dierenarts: Peesecho’s en gepuf

Nieuws

Dierenarts Annemarie Kroekenstoel (32) werkt bij Diergeneeskundig Centrum Bekenland in Gelselaar. Binnen de paardendiergeneeskunde heeft ze speciale interesse in gynaecologie, veulenziektes en tandheelkunde. Ze geeft je een kijkje in het leven van een paardendierenarts.



Inmiddels zit ik met zwangerschapsverlof thuis en word ik gedwongen vanaf de zijlijn toe te kijken. Dat is niet altijd makkelijk als je zo intensief met je werk bezig bent. Gelukkig heb ik een fijne collega die me vervangt, en die mijn hulp bij lastige patiënten af en toe goed kan gebruiken. Op die manier blijf ik toch nog een beetje betrokken bij het werk in de praktijk.

Op de dag dat ik ben uitgerekend, heb ik nog twee peesecho’s gepland. Beide van patiënten die ik afgelopen maanden begeleid heb, dus ik wil ze toch graag zelf terug zien. Uiteraard alles onder voorbehoud, want je weet maar nooit.

De eerste patiënt is Zippo, het meest ondeugende Welshpony’tje dat je maar kunt bedenken. Zippo is drie maanden geleden gestruikeld in de wei, waarschijnlijk door een konijnenhol. Eerst kijken we of Zippo alweer helemaal rad loopt. De dappere amazone van acht jaar oud stelt Zippo keurig voor, totdat Zippo het groene gras naast de monsterbaan in beeld krijgt. Hij bedenkt zich geen moment en sleurt zijn baasje achter zich aan terwijl hij al een hap neemt. De pony belast het geblesseerde been weer goed en de zwelling is ook bijna verdwenen. Dat ziet er in ieder geval hoopvol uit. Gespannen kijkt het meisje mee met de echo. Een revalidatietraject van drie maanden met alleen stappen en wat drafwerk is voor een volwassene al lastig, laat staan voor een achtjarig meisje. Gelukkig zie je op de echo een heel goed herstel van de blessure. Ik haal de oude beelden terug om het meisje het verschil te laten zien met de vorige keer. Van mij mag ze weer rustig op gaan bouwen. Ze glundert van oor tot oor!

De volgende patiënt is iets minder gelukkig. Dit paard is een tijd geleden langs geweest met een hele ongelukkige blessure van de oppervlakkige buigpees. Ruim een derde van de doorsnede van de pees was compleet verwoest. Ik heb toen al verteld dat de kans dat dit paard ooit nog terugkomt in de sport erg klein is. Een pees fungeert als een elastieken veer die iedere pas uitrekt en weer terug springt. Wanneer peesweefsel beschadigd is, komt er altijd wat littekenweefsel op de plaats van de beschadiging. Littekenweefsel is nooit zo sterk en elastisch als de oorspronkelijke pees. Hoe groter het deel van de pees dat beschadigd is, hoe meer littekenweefsel en hoe minder sterk de pees wordt. Ik vergelijk het altijd met een elastiek dat veroudert; dat wordt ook bros en er zit minder rek in. Bovendien knapt het sneller. Dat zie je ook vaak bij hele grote blessures in pezen; vlak onder of boven de oude blessure ontstaat sneller een nieuwe blessure.

Dit paard is op weiderust gegaan. Omdat de kans op herstel zo klein was, zagen de eigenaren een intensief revalidatietraject niet zitten. Heel begrijpelijk. Deze echo bevestigde waar we al bang voor waren: een groot deel van de pees is nu opgevuld met littekenweefsel. Een nieuw sportpaard is inmiddels al aangeschaft. Maar dit paard mag gelukkig oud worden bij deze eigenaar met af en toe een bosritje ter ontspanning van ruiter en paard.

Al puffend kom ik van het krukje dat ik altijd gebruik voor de echo’s. Dat valt niet mee met zo’n dikke buik! Maar verder blijft het rustig in mijn eigen buik en is dat het enige gepuf van deze dag. Mijn toekomstige dochter laat nog even op zich wachten. Maar wanneer een hoogdrachtige merrie flink over tijd is, roep ik altijd tegen mijn ongeduldige paardenklanten: “Er is er nog nooit een blijven zitten, ze komen vanzelf als ze er klaar voor zijn!” Dus die krijg ik nu terug. Ook ik zal nog even geduld moeten hebben.
Annemarie (25)