Annemarie Kroekenstoel
Annemarie Kroekenstoel

Dagboek van een dierenarts: Te vroeg of te laat?

Nieuws

Dierenarts Annemarie Kroekenstoel (32) werkt bij Diergeneeskundig Centrum Bekenland in Gelselaar. Binnen de paardendiergeneeskunde heeft ze speciale interesse in gynaecologie, veulenziektes en tandheelkunde. Ze geeft je een kijkje in het leven van een paardendierenarts.



Om acht uur begint onze dag altijd met een kop koffie op de praktijk. Een goed moment om alle collega’s te treffen en de visites voor de dag te verdelen. Die ochtend moet ik op een grote stal bij acht paarden de gebitten nakijken en behandelen. Een hele klus, zeker nu ik hoogzwanger ben en iets minder mobiel wordt. Gelukkig hebben we een fijne nieuwe collega gevonden die mijn werk straks gaat overnemen en veel met mij mee op pad gaat.
Helaas komt er een spoedgeval binnen. Op een stal is die ochtend bij het voeren een drachtige merrie gevonden waarbij de maaginhoud uit de neus naar buiten lijkt te komen. Maar dat bestaat niet, een paard kan niet braken. Dit moet dus een slokdarmverstopping zijn. Een mooi klusje voor mijn nieuwe collega! Een uur later belt ze me op voor overleg. Het is bijna niet te geloven, maar het blijkt toch echt om maaginhoud te gaan. Met een sonde via de neus heeft ze een volle emmer teruggehaald. Dat is een teken dat het om een zware vorm van koliek gaat. Ergens stagneert de normale darmbeweging, waardoor darminhoud terugstroomt naar de maag. Normaal kan een paard niet braken en het risico is dat de maag dan scheurt. Dat betekent einde oefening. Het geluk van dit paard is wellicht dat ze de theorieboeken niet heeft gelezen en toch maaginhoud terug heeft laten lopen via haar neus.

De pols is erg hoog, wat betekent dat de merrie veel pijn heeft. Als we haar willen doorsturen voor een operatie, moeten we niet te lang wachten. Na overleg met de eigenaresse besluiten we dat dit geen optie is vanwege de hoge leeftijd, de merrie is al ruim in de twintig, en de kosten. Een moeilijk besluit wanneer je gek bent met je paard. We besluiten er wel het maximale op stal uit te halen en het paard niet onnodig te laten lijden.

De merrie reageert gelukkig goed op de pijnstilling, maar haar maag blijft overlopen. Die dag halen we nog meerdere malen één, soms zelfs twee, volle emmers darminhoud uit haar maag. We zetten haar aan het infuus om het vochtverlies te compenseren. ’s Nachts raakt ze in shock, ze begint te bibberen en haar slijmvliezen worden bijna paars. Op dat moment twijfelen we of we haar moeten laten inslapen of niet. Maar wanneer we uitrekenen hoeveel vocht we via het infuus hebben toegediend en hoeveel we via de sonde uit de maag hebben gehaald, schieten we ernstig tekort. Dus we gaan de infusen verhogen en dienen liters met hoge snelheid toe. De merrie reageert gelukkig goed. Dat lijkt hoopvol. We besluiten haar die nacht aan het infuus te laten. Dit betekent dat de eigenaresse de hele nacht moet waken om te zorgen dat het infuus goed blijft lopen. Ze heeft het er graag voor over!

De situatie blijft drie dagen lang onveranderd. Maaginhoud legen, infuus toedienen, pijnstilling geven. We kijken vaak even bij de merrie, in twijfel. Maar zowel mijn nieuwe collega, de eigenaresse als ikzelf houden hoop. Drie intensieve dagen en nachten zorg later stopt de terugstroom uit de maag. En… er komt eindelijk een beetje mest! Het lijkt erop dat we de koliek hebben overwonnen.

Een aantal weken later kan ik zeggen dat ze het fantastisch doet. Niet alleen de merrie, ook het veulen beweegt en groeit goed. Als dierenarts is het heftig wanneer jij moet beslissen over leven of dood. Wanneer beslis je te snel, geef je te snel op? Wanneer beslis je te laat en wordt het onnodig lijden? In dit geval kan ik zeggen dat we de juiste keuze hebben gemaakt. En daar zijn we met zijn allen supertrots op.
Annemarie (43)