Blog: Gedwongen huwelijk

14 november 2017, 00:00 Nieuws
Dus, wij bevoorrechten, die de mogelijkheid hebben ons paard aan huis te houden, kopen, krijgen of lenen er een tweede bij. En zadelen zo onze lieverd op met een gedwongen ‘huwelijk’. Of samenlevingsvorm voor diegenen die tegen het huwelijk zijn. En we kijken er niet naar of ze LHBT of hetero zijn. Mijn Clydesdaleruin was bijvoorbeeld bijzonder transgender, of was hij nu een metroman? En Joy is een behoorlijke kenau, waar valt dat onder?

Onze kudde hier bestaat uit niet meer dan twee paarden, daar hebben we bewust voor gekozen. De samenstelling van de kudde is een aantal keren gewisseld, wegens overlijden van een paar paarden door ouderdom en koliek. Nooit leuk, want je hebt toch weer een tijdje onrust en het is maar de vraag of het klikt. We hebben nog nooit meegemaakt dat het echt niet ging, maar wel eens dat het geen grote vrienden of vriendinnen waren.

Duncan en Bonnie, de Clydesdaleruin en Shiremerrie, waren echte kroegmaatjes. Het ene moment werd er een al dan niet terechte tik uitgedeeld, om gelijk daarna samen aan de bar te hangen voor een flinke pint bier of in paardenequivalent: ze stonden altijd samen te grazen op één vierkante meter. Gezworen kameraden of hooligans op leeftijd, wie zal het zeggen?

Lucy en Elsa gedroegen zich alsof ze al jaren met elkaar getrouwd waren, ondanks hun leeftijdsverschil (13 jaar) zaten die in een gemoedelijke sleur. Zo heel af en toe deed Elsa mee met de puberale bokkensprongen van Lucy. Maar over het algemeen was het echt zo’n stelletje dat op zaterdag de hele avond op de bank hing voor een driedubbele aflevering van Goede Tijden – Voeder Tijden of “Stable of Cards” op HooiNetFlix. Pyjamaatje aan, bakkie wortelchips erbij en genieten maar!

En nu hebben we dus sinds twee jaar Joy bij Lucy staan. Ook een behoorlijk leeftijdsverschil van elf jaar, maar Joy is een heel ander typetje dan Elsa of Lucy. Joy is voorwaarts! Erg voorwaarts. Terwijl Lucy nonchalant langs grassprietjes loopt en her en der een hapje neemt, benadert Joy elke pluk alsof het haar laatste kan zijn.

Joy is ook een echte alfamerrie, maar wel voor een grotere kudde dan slechts eentje. Ze wil graag alles regelen en bepalen. Waar Lucy staat, wat ze doet, wat ze eet, enzovoorts. Gelukkig is Lucy een typje waarvan je de pis niet gauw lauw maakt zoals ze zo mooi kunnen zeggen in Groningen; ze doet gewoon haar eigen ding.

Joy en Lucy hebben een knipperlichtrelatie. Ze staan rustig meer dan honderd meter bij elkaar vandaan te grazen de halve dag, maar o wee als je er eentje weghaalt. Dan is de wei te klein. Wanneer ze hooi krijgen op het plein is ‘t het eerste kwartier hommeles. Joy wil het liefst beide bulten inclusief de waterbak confisqueren. En hoewel ze groot en lang is, redt ze dat gelukkig niet. Na een kwartier is de rust teruggekeerd en een uur later kunnen ze zelfs van één bultje eten, want ja, er is er altijd maar eentje de lekkerste nietwaar?

Zo af en toe vraag ik me af of je een paard nu echt een lol doet met verplicht gezelschap. Als ik in één ruimte zit met iemand die ik niet kan uitstaan, ben ik niet bepaald het zonnetje in huis. Nu is het met deze twee dames niet zo erg gesteld, maar eigenlijk denk ik dat Lucy het ook prima zou vinden om in haar eentje te staan. Alleen durf ik dat niet uit te proberen. Want wat als ze wel wegkwijnt?

Ik als mens kan het gezelschap van een ander paard niet compenseren. Ik kan nog zo hard poetsen, het geweld waarmee de dames elkaars benen en manenkam (Joy heeft zomereczeem) onder tanden nemen, nee dat red ik echt niet. Joy heeft eigenlijk een grotere kudde nodig, die verveelt zich. En Lucy, die heeft rust nodig, geen gedram. Dus maar duimen voor een merrieveulen, dan heeft iedereen z’n zin. Want bij een hengstveulen wordt het weer een gedwongen uithuisplaatsing. Of ik ga hem uithuwelijken.