Blog: Vol verwachting…
NieuwsHopelijk heeft koning Winter zijn laatste stuiptrekkingen gehad met de afgelopen heftige vorstperiode. Het verbroedert wel op het internet. De gezamenlijke ellende die wij, als paardeneigenaren met de paarden aan huis moesten ondergaan werd gedeeld en begrepen. Het sjouwen met tig emmers water over grotere afstanden dan normaal, het boerengolfen met bevroren mestballen die net zo makkelijk je kruiwagen weer uitrollen, wat een ellende is het allemaal. Dat zijn toch wel de momenten dat ik graag op een all-inclusive luxe pensionstalling zou willen staan.
Maar je vergeet het allemaal net zo gauw wanneer opeens de lente aanbreekt. De lucht wordt anders, de vogeltjes zingen uitbundiger en de krokussen en narcissen doen ijverig hun best. Twee merelmannetjes maken ruzie om een vrouwtje en vliegen in alle consternatie tegen Lucy aan, die wat vitamine D pakt op het plein. Verbaasd kijkt ze naar de twee druktemakers en schudt eens met haar manen. Hoewel de winterwei zwart is in plaats van groen, gaan de paarden steeds vaker naar achteren om gras te zoeken, wat er eigenlijk niet is. Er ligt hooi genoeg op het plein, maar de trek in gras wordt steeds groter naarmate de winter vordert.
Zusterlijk staan ze beiden met hun hoofden naar beneden, ze kijken het gras bijna omhoog. Het hypnotiseren werkt nog niet echt. Opeens gaan beide koppen de lucht in en wordt er een sprintje getrokken richting het hooi. Lucy bokt eens links en rechts, Joy blijft wat bedaarder. Ze schelen ook 10 jaar per slot van rekening. Lucy moet nog 3 maanden voor haar veulen komt, maar qua buik zit ze al dik in de buurt van hoe ze er twee jaar geleden aan het eind van de dracht uit zag. Ach ja, de tweede hè, dat toont sneller.
Haar tweede, en voor ons de tweede, ik voel me al helemaal door de wol geverfd, ahum ;-) Bij de eerste, twee jaar geleden, was ik tot op de dag precies aan het uitrekenen wanneer ik met de merriebrok moest gaan beginnen, dat voelde al echt als een mijlpaal! Nu krijgen ze pas sinds een paar dagen krachtvoer, een paar handjes. Het hooi dit jaar was rijker dan normaal, maar ik zal Lucy toch moeten laten wennen aan de extra eiwitten. Dat blijft bij koudbloeden nu eenmaal een gevoelig punt en ik heb geen zin aan een enorme mok-explosie.
‘Of ik zat rechtop in bed omdat ik een grote mesthoop voor het veulen aanzag’
Het camerasysteem hangt nog in de stallen, ik wil alleen nog binnen nu en drie maanden de posities van de camera’s veranderen. Ze moeten wat lager hangen voor een beter overzicht. En dan maar duimen dat ze ons niet weer bij de neus neemt... Ik had me er zo op verheugd twee jaar geleden, om bij de geboorte aanwezig te zijn. Een wekker had ik niet nodig, om de anderhalf uur werd ik wakker, al twee weken lang. Eén blik op de monitor naast het bed en ik kon weer rustig verder slapen, er was nog niks. Of ik zat rechtop in bed omdat ik een grote mesthoop voor het veulen aanzag.
Lucy begon te kegelen en er kwam al een druppel melk. Hoewel veel ‘adviseurs’ me bezworen dat het nog wel weken kon duren met zo’n maidenmerrie, wist ik dat het binnen 24 uur geboren zou worden. Dus, nog onrustiger slapen natuurlijk. Om 4 uur wakker, niks. Om 5.30 uur wakker, Truus stond nog op dezelfde plaats op rust. Om 6.45 uur werd ik weer wakker, keek op de monitor en stootte m’n man aan: ‘we hebben een veulen’. Helemaal in d’r eentje had ze het klaargespeeld, ‘t veulen was al drooggelikt, Lucy had geen druppeltje zweet op d’r lichaam. Knappe merrie, wat was en ben ik trots op haar. Maar wat een stiekemerd tegelijkertijd!
En dus duimen we maar dat we er dit jaar wel bij mogen zijn, want het lijkt me heel bijzonder. Vol verwachting klopt ons hart!
