Blog: Grasmat

Best lullig vind ik zelf, want ik ben heel lang in de veronderstelling geweest dat hij een echte paardenfan is. Maar sinds wij met onze paarden bij mensen privé aan huis staan, kom ik er elke dag meer achter dat hij mij voor de gek aan het houden is. 

Zo ben ik hem altijd direct kwijt zodra we op het erf aankomen. Ren ik gelijk naar Boris & Broes om te contacten met ons gezellige tweetal, is hij terug te vinden bij de voorraad kippenvoer of achter de hooibalen in de achterste schuur. Hij komt wel hoor, als de koffie klaar is, maar uit zichzelf zal het zo’n vaart niet lopen. 

Nou kan ik natuurlijk aan mezelf gaan twijfelen. Dat zijn behoefte aan mijn gezelschap, na al die jaren samen, aan het verschrompelen is, zou tenslotte best begrijpelijk zijn. Maar zijn gedrag en uitspraken wijzen daar niet op. Want zodra we samen aan de koffie zijn, deelt hij hartstochtelijk zijn gedachten. Dat hij heeft ontdekt waar dat muizengat zit waar al het vlas uit stroomt. En dat hij hoognodig de bak moet vlakken. En of ik zijn sublieme afwateringsysteem heb gezien?

Vooral dat laatste is urgent. Het weiland is namelijk zijn tweede huis. Het liefst loopt hij rondjes, checkt de slootkanten, stampt gaten dicht en graaft dus geultjes ter voorkoming van enorme waterpartijen. 

Met zoveel zorg voor de wei, was het dan ook verrassend dat mijn man op een koude winter zondagochtend zei: ‘Ze kunnen wel even het land op’. Snel schakelde ik van verbazing naar enthousiasme. ‘Ja, dat lijkt me een goed plan’, sprak ik neutraal. Ondertussen een vreugdedansje makend omdat alleen al de gedachte aan onze paarden huppelend in de wei, mij vrolijk stemde.

En zo mochten Boris & Broes in februari even het land op. Dat was feest natuurlijk. Want hoewel ze altijd buiten zijn, is het polderland niet vaak begaanbaar in de winter. En feest was het niet alleen voor de paarden, ook onze honden konden deze vrolijke start van de dag wel waarderen. Ze raceten heel stout achter onze paarden aan. Voor straf gingen ze aan de boom. Er zijn grenzen aan het winterfestijn natuurlijk.

Door de vorst en de zon besloot mijn man al vrij snel dat het genoeg voor de heren grazers was. Hoewel ik betwijfel of zijn voorzichtigheid met de gezondheid van onze paarden te maken had. Dikke kans dat het gewoon eigen belang was. Want huppelende paarden maken, ook bij vorst, in de polder al snel gaten. En die moeten worden dicht gestampt. Mijn man kon het niet langer aanzien. Alles voor een perfecte grasmat. Repareren die handel. En toen was het feest voor hem.