Blog: Een Spaans zadel

Zodra ze in de gaten hebben dat er individuele aandacht te halen valt, zijn ze er als de kippen bij. Duistere Boris loert vanachter zijn manengordijn en duwt zijn neus tegen mijn arm zodra we in de bak zijn. En Broes neemt juist afstand en tovert een en al nieuwsgierigheid in zijn ogen. ‘Oké, wat gaan we doen?’, communiceert hij met heel zijn lijf. Zo rommelen we wat af. Maar ondanks dat we het alle drie naar ons zin hebben, heb ik behoefte aan meer.

Meer begeleiding, een doel, feedback en af en toe een schouderklopje zou best leuk zijn. Deze behoefte was al een tijdje sluimerend aanwezig, maar echt concreet werd het maar niet. Ook omdat ik niet de enige ben die nadenkt over de training van onze paarden. Mijn man vindt namelijk ook van alles. En aangezien hij de ruiter is van ons, en ik ook geen huwelijkscrisis wil, is het wel zo handig om zijn en mijn ideeën te bespreken.  Maar goed, plannen zijn altijd nog gemakkelijker dat de daadwerkelijke uitvoering. Ook bij hem zou de motivatie een boost kunnen gebruiken.

En in die hoedanigheid vertrokken we twee weken geleden voor een weekendje Gent, met als extraatje een dag Flanders Horse Expo. Beetje struinen, kijken, luisteren en veel kletsen. Met vijf kinderen, twee paarden, twee honden en een huishouden, zijn we tenslotte niet zo vaak ongestoord met z’n tweetjes. Er is altijd wel iemand of iets die zich met ons en ons gesprek bemoeit.

Eenmaal in Gent kwamen we al babbelend ineens bij een stand met prachtige Spaanse of Barok-achtige zadels. Verstand heb ik er trouwens niet van, maar nieuwsgierigheid genoeg. “Gaaf man”, zei ik enthousiast tegen mijn man. Ik zag hem al stoer gedragen worden door paard en zo’n zadel. En van het een kwam het ander. Na een uur had Robert meerdere zadels onder zijn kont gehad en leek het alsof we de eigenaar van de stand er als vriend bij hadden. Weliswaar vertrokken we zonder zadel (zo overhaast beslissen we ook weer niet), maar met nieuwe input naar onze hotelkamer.

Onze gesprekken gingen van Barokke zadels naar klassieke en academische rijkunst, rechtrichten en grondwerk. Wat een zadel en een goed gesprek allemaal niet teweegbrengt. Inspiratie genoeg. De rest van ons weekend is het zadel, en de daaruit voortkomende trainingsmogelijkheden, een terugkerend onderwerp. En het lijkt nog potentie te hebben ook. Ik zou dan lekker met mijn pootjes op de grond kunnen blijven en kunnen gaan stoeien met serieuze vloeroefeningen. En mijn man krijgt eindelijk wat nieuwe input en mogelijkheden als ruiter. Ook niet verkeerd na jarenlange op dezelfde manier te rijden en trainen.

Geïnspireerd en wel zijn we inmiddels weer thuis. Beide verwerken de nieuwe inspiratie op onze eigen manier. Ik duik de boeken in en struin het internet af. Robert bekijkt ons oude zadel ineens met andere ogen. En ook zijn momenten in het zadel beleeft hij anders. Grappig hoe een nieuwe afslag in de kop ook een ander uitzicht biedt. Nu nog het vervolg. Instructeur zoeken? Zadel aanschaffen? Eerst nog even blijven struinen naar de best passende richting voor onze situatie? Spannend is het wel. Maar nu eerst weer over tot de orde van de dag. Drollen scheppen. Op z’n Spaans, ook al een stap.