Wonderpaard: Maycord

19 juli 2015, 00:00 Nieuws
“Al mijn hele leven droomde ik van een eigen paard en net voor mijn veertigste verjaardag kwam deze droom eindelijk uit. Na een lange zoektocht vond ik mijn droompaard: een prachtige, zeven jaar oude, zwarte, Italiaans gefokte ruin. Maycord kwam bij me thuis op stal te staan. Best wel spannend: de verzorging kwam nu geheel op mijzelf aan. Mijn grootste zorg was of ik wel ervaren genoeg zou zijn om ziektes te herkennen.

Op 29 april 2010 was het raak: ik had Maycord net drie weken in mijn bezit. Elke ochtend stond hij hinnikend in zijn stal te wachten op zijn voer, maar die ochtend liet hij niks van zich horen. Hij stond met zijn hoofd naar beneden in zijn stal en verroerde zich niet. Zijn neus was ijskoud, maar onder zijn manen was hij nat van het zweet. De dierenarts dacht eerst aan koliek en gaf hem darmontspanners en laxeermiddel. Dit had echter geen effect.

Tegen de middag besloten we dat hij naar de kliniek moest voor een operatie. Ik stapte nog een keer met hem rond toen hij moest plassen. Ik zag dat de urine koffiebruin was en heb een beetje opgeschept in een bekertje. Bij de dierenarts gingen gelijk de alarmbellen af. Het najaar daarvoor had hij zelf namelijk drie paarden verloren aan de toen nog onbekende ziekte atypische myopathie.

Binnen tien minuten was er iemand aanwezig om bloed af te nemen en dit werd direct onderzocht. Ze maten een enzym dat normaal gesproken een waarde heeft van rond de 750 - 1000 eenheden. Maycord had 158.000 eenheden in zijn bloed, veel te hoog! De diagnose atypische myopathie werd hiermee bevestigd en hij moest naar de kliniek om aan het infuus te gaan. Er is geen medicijn tegen deze ziekte, het enige wat ze konden doen was spoelen.

Atypische myopathie is een dodelijke spierziekte, een verstoring van de vetverbranding. De dierenarts vertelde me dat ik er rekening mee moest houden dat Maycord het niet zou overleven. Als het enzym boven een waarde van 200.000 zou komen dan zou hij benauwd worden en moesten we hem euthanaseren. De bloedwaardes bleven ook stijgen, tot 400.000. Hij hoorde dus eigenlijk niet meer te kunnen staan en ademen. Maar wonder boven wonder deed hij dat wel en besloten we hem niet te euthanaseren. Uiteindelijk zakte het weer. Van 165.000 naar 4000, ik kon weer opgelucht adem halen.

Na ruim een week mocht Maycord weer naar huis en konden we beginnen met het revalidatieproces. Atypische myopathie wordt veroorzaakt door de zaden van de esdoorn, dus verplaatsten we hem naar een andere weide. Maycord heeft er gelukkig niets aan overgehouden. We rijden dressuur, springen en doen af en toe een crosstraining. Hij is echt mijn maatje en ik zou hem voor geen goud willen missen!”

Heb jij ook een wonderpaard? Stuur een mailtje naar bit@eisma.nl en wie weet staat jouw paard binnenkort in deze rubriek!