Blog: Dat is schrikken

13 april 2016, 00:00 Nieuws
In kleine groepjes maakten paarden en hun begeleiders hun entree. Eerst maar eens een beetje rondwandelen langs de attributen. ‘Lijnen slap’, zei de instructrice, ontspanning is belangrijk’.  Die boodschap was bij sommige paarden nog niet helemaal aangekomen, want hier en daar stuiterde er één  tussen de uitdagingen door. Anderen waren compleet chill en sjokten, net als anders, zonder morren met hun eigenaar mee. Elk paard is anders, dat is duidelijk.

Elke begeleider ook trouwens. Ging de één kordaat en rustig de uitdaging aan, een andere begeleider had overduidelijk zelf ook zo wat twijfels over al die ontplofte hindernissen. Er was tenslotte nauwelijks nog een stukje onbebouwd gebleven. Er was geen ontkomen aan. Met zoveel verschillen tussen zowel paard als mens, was het voor de toeschouwers zoals ik, een aantrekkelijk schouwspel. Niet dat ik iets beter weet hoor. Een grotere held op sokken is er niet.

Ik had dan ook ons paard aan mijn partner overgelaten. In één van de laatste groepen mocht hij de ballenbak betreden. Ondertussen was mij wel duidelijk geworden dat niet alleen de paarden een confrontatie voor hun kiezen kregen. Ook de eigenaren moesten eraan geloven. Zo ook mijn man. Gedreven als hij is, werd hij na een aantal succesvolle ervaringen, overvallen door de koppigheid  van ons paard. Na de sponsjes, de brug en alle paraplu’s was het genoeg geweest. De tunnel ging hij niet meer door. ‘Krijg jij de klere maar’, sprak zijn lichaam, ‘mijn emmer is gevuld’.

Gelukkig was hij niet de enige, want ook in andere hoeken waren begeleiders in een psychologische strijd met de eigen verwachtingen ten aanzien van hun paard. “Buiten is hij het meest onverschrokken paard ooit”, sprak de enigszins verbaasde eigenaar over de weigering bij het blauwe zeil. “Hij schrikt nergens van tijdens een buitenrit en nu durft hij niks”.  Nou zou het zomaar kunnen dat hij nog niet eerder blauwe zeilen en een poort vol gekleurde slierten is tegengekomen in het bos. Dus echt kwalijk nemen kunnen we het hem niet.

Maar leerzaam is het wel. Net als bij het gewone paardrijden, blijven ruiter en paard met elkaar verbonden. Of je er nou op zit of naast loopt. Het blijft interessant hoe de combinatie van karakter, verwachtingen en stressbestendigheid bij iedereen anders uitpakt. En er zullen nog wel veel meer factoren meespelen bij dit leerproces voor mens en dier, want simpel is het nooit.

Aan het eind van de training waagde deze held zich, nogal onverwacht, ook nog door de kleurige bak met ons paard. En aangezien het lastig lopen is met een gevulde emmer, kwam mijn voorzichtigheid deze keer wel van pas. Moet ik normaal gesproken aan het werk om wat meer doortastend op te treden, voor nu volstond mijn zachte kant. Rustig schuifelden we zonder problemen langs alle obstakels richting eigen stal. Ik schrok me een hoedje, was het zomaar gelukt.