Blog: Ik ruik ze al van verre…
NieuwsAfgelopen week was het weer zover: het jaarlijkse bezoek van de dierenarts. Brrr! In principe geef ik niks om dat prikje – ben toch niet voor niets een bikkel – maar ik ‘freak’ volledig bij ieder dierenartsgeurtje.
Daarom heb ik bij de dierenarts een sterretje achter m’n naam. Ik geloof dat dit betekent dat ze me niet volledig vertrouwen. Terecht, want hoe lief ik van nature ook ben, als ik een dierenarts ruik, dan komt het duiveltje in me naar boven.
Door de jaren heen heb ik wel wat dierenartsleed opgedaan. Tja, een robbertje vechten in de paddock kan wel eens een tikkie uit de hand lopen en je kunt niet altijd winnen. Dus heb ik nog wel eens een hechtinkje hier en daar gehad. Vervelendste was een kwaadaardige tumor, waardoor ik ook nog eens bij de dierenarts moest overnachten om geopereerd te worden. Ze hadden verdoving voor een olifant nodig om me plat te krijgen…
Dus het jaarlijkse prikje, waarmee ik een nieuw stempeltje in mijn paspoort krijg, is voor de dierenarts en het vrouwtje altijd weer een uitdaging. Denken ze heel slim te zijn door mij ‘als eerste werk’ te doen, ik heb ze toch wel in de smiezen. Ik krijg namelijk nooit bij de ochtend voerbeurt een halster om, dus als dat gebeurt weet ik na 24 jaar echt wel hoe laat het is! Bovendien ruik ik d’r voordat ze de stal binnenwandelt… Ik heb dan slechts een fractie van een seconde nodig om te zorgen dat mijn bilpartij prominent de deuropening vult.
Zodra het vrouwtje mij dan vast wil pakken, begin ik als volleerd westernpaard te spinnen. Sufferd dat ik ben laat ik me dan toch ‘vangen’ en voor ik goed en wel op mijn achterbenen kan gaan staan, is het al gepiept. Handig weiffie, die dierenarts, dat moet ik dan toch wel bekennen… Ik stress nog wat na, want je kunt niet voorzichtig genoeg zijn: misschien moet er méér gebeuren dan alleen een prikje. Maar als ik vervolgens de wei in mag, met een extra hoge bok en driedubbele scheet, dan heb ik het wel vergeven, maar niet vergeten. Volgend jaar komt ze immers weer: brr!
