Het afscheid van Beau

29 juli 2016, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’… En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Na tien korte maanden samen, trof Evelien van Puymbroeck haar verzorgpaard Beau aan met een diepe snee boven zijn hoef. Opereren was een optie, maar Beau zou nooit meer pijnvrij kunnen lopen. Zijn eigenaar nam de moeilijke beslissing hem in te laten slapen.

[row]

[seven]

“Ik was al een tijdje op zoek naar een leuk paard om te verzorgen. Ik fietste dagelijks langs een weide waar een paard stond, maar zag nooit iemand bij het paard. Ik besloot een briefje aan het hek te hangen, met de vraag of ik het paard mocht verzorgen. De eigenaar belde mij terug en zo begon ik met het verzorgen van Beau.”
[/seven]
[five]
[panel]

Beau
? tot 2016

Verzorger: Evelien van Puymbroeck (1995)
Ras: Arabier x BWP
Kleur: Bruin

Beau was geen makkelijk paard.

[/panel]
[/five]
[/row]

Dominant

“Hij was in het begin erg dominant, ik kon hem niet eens een halster omdoen. Het was geen makkelijk paard, maar door veel samen te werken en lessen te volgen, is hij in een korte tijd toch opgebloeid. We deden veel vrijheidsdressuur, hij vond dit geweldig. Na een tijd kon ik ook op hem rijden, maar meer dan wat voorzichtig rondrijden was nog niet gelukt.”

Wachten

“Toen ik op een dag langs de weide fietste onderweg naar de stad, zag ik Beau op de grond liggen. Dat deed hij anders nooit rond die tijd, het was namelijk pas tien uur in de ochtend. Ik ben naar hem toe gelopen. In eerste instantie leek er niets aan de hand te zijn, maar toen ik dichterbij kwam zag ik dat hij veel bloed aan zijn hoef had. Ik probeerde zijn eigenaar te bellen, maar kreeg elke keer zijn voicemail. In paniek heb ik mijn moeder gebeld, zij kwam gelijk met handdoeken en water naar de weide. In de tussentijd probeerde ik Beaus eigenaar te bereiken, maar hij nam zijn telefoon niet op. We wisten eigenlijk niet goed wat we moesten doen en besloten mijn instructrice te bellen. Zij gaf ons het telefoonnummer van een dierenarts en raadde ons aan deze te bellen. Helaas kon de dierenarts pas over een uur aanwezig zijn.”

Snee

“Terwijl we op de dierenarts wachten ben ik bij Beau gebleven. Ik heb hem wat gevoerd en water gegeven, maar hij wilde nog steeds niet opstaan. Toen de dierenarts er eindelijk was, ontdekte deze een snee net boven de hoef. Hij vertelde dat de snee zo’n drie centimeter diep was en dat we twee opties hadden. We konden met Beau naar de kliniek om hem te laten opereren, maar hij zou maar vijf procent kans hebben om pijnvrij uit de operatie te komen. Daarnaast had hij ook al veel bloed verloren. De andere optie was om hem in te laten slapen. Omdat Beau niet van mij was, kon ik de beslissing natuurlijk niet maken. We hadden inmiddels gelukkig wel zijn eigenaar gesproken en deze was ook zo snel mogelijk naar de weide gekomen.”

‘Op deze manier kon ik bij hem zijn tot het laatste moment’

Afscheid nemen

“Er werd gekozen om Beau in te laten slapen. Een vreselijke beslissing, het was hartverscheurend. We hebben nog een paar uur bij hem gezeten, zo kon iedereen afscheid van hem nemen. Ook de vrouw en dochter van zijn eigenaar waren inmiddels naar de weide gekomen om afscheid te nemen. Beaus eigenaar had de dierenarts opnieuw gebeld, deze zou hem komen inslapen. Ik wilde hier eigenlijk niet bij zijn, maar werd toch overgehaald. Achteraf ben ik hier wel blij om, op deze manier kon ik bij hem zijn tot het laatste moment.”

Onduidelijk

“Hoe Beau aan de snee is gekomen, is nooit duidelijk geworden. In de weide of in zijn stal is niets scherps te vinden. Toen het gebeurde was het erg modderig, dus misschien heeft er iets in de modder gelegen of heeft iemand hem iets aan willen doen. Wat het precies geweest is zullen we helaas nooit achter komen.”

Gemis

“Ondanks dat Beau erg dominant was, hebben we in zo’n korte tijd toch een hoop samen bereikt. Dit allemaal door het rustig aan te doen en te genieten. Rustig aan doen vond ik altijd erg moeilijk, ik wilde graag sneller en elke keer net even een stapje verder. Beau heeft mij echt geleerd dit niet te doen en tevreden te zijn met wat je op een dag bereikt hebt. De band die ik met Beau had, heb ik nog niet bij een ander paard kunnen vinden. Ik mis dan nog steeds iedere keer dat moment dat hij naar mij toe kwam lopen als ik bij de weide aankwam. Ik fiets nog dagelijks langs zijn weide, wat inmiddels een akker geworden is, en hoop elke keer Beau weer te zien. Dat doet me veel verdriet, maar ik weet dat hij nu op een betere plek is.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/07/DSC_0j166.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/07/DSC_0009.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/07/DSC_0231.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/07/DSC06059.jpg|”]

[hr]