Het afscheid van Romeo

18 augustus 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Ellen Bijl kon lezen en schrijven met haar Engelse Volbloed Romeo. Ze deden alles samen en genoten volop. Toen Romeo kreupel ging lopen liet Ellen hem meerdere keren onderzoeken. Ze kwamen uit op een speciaal beslag, maar ook dit hielp helaas niet. Toen bleek dat Romeo niet meer pijnvrij kon leven, kwam voor Ellen het moment om afscheid van hem te nemen.

“Ik heb Romeo leren kennen op de manege waar ik lessen volgden en ook zelf gaf. Ik ging hem rijden tijdens de lessen en na twee maanden ben ik hem gaan leasen. We deden van alles samen, wandelen en buitenrijden. Als hij dan in het bos op het galop pad lekker hard mocht gaan was hij in zijn element. Met mijn dochter vond hij springen of cross ook erg leuk, hij werd dan altijd heel heet en genoot er echt van.”
[panel]Romeo
1999 tot 2016
Eigenaar: Ellen Bijl (1968)
Ras: Engelse Volbloed
Kleur: Bruin
Het is niet in woorden te omschrijven hoe lief Romeo was.
[/panel]

Operatie

“Toen ik terugkwam van vakantie haalde ik hem uit het weiland. Ik kon merken dat hij veel pijn had aan zijn oog. Hij had altijd al een vies oog en werd daarvoor behandeld zolang als dat ik me kan herinneren. Nu leek het alsof hij ergens langs was geschuurd, zelfs zijn oogbal was stuk. Ik nam hem mee naar binnen en heb hem in de stal gezet. De staleigenaresse vroeg op dat moment of ik hem wilde kopen. Ik voelde zelf al aan dat als ik hem niet kocht, het waarschijnlijk de slacht werd. Een dergelijk paard kan een manege niet aanhouden, opereren is voor hen te kostbaar. Ik had net mijn huis verkocht en had dus het geld om hem te kunnen kopen en te laten helpen. Ik heb hem diezelfde dag nog gekocht en twee dagen later lag hij op de operatietafel. Hij bleek last te hebben van aanvallen van maanblindheid en had zijn oog zo erg beschadigd dat dit niet meer gered kon worden. Na een week mocht hij weer naar huis. Toen ik net thuis was, kreeg ik een telefoontje. Romeo lag zwetend en hijgend in zijn stal. Ik ben gelijk weer naar stal gegaan en heb de dierenarts gebeld. Waarschijnlijk had hij zijn oogkas gestoten aan zijn voerbak en was van de pijn gaan liggen. Hij kreeg extra pijnstilling en de volgende dag ging het alweer een stuk beter. Hierna knapte hij snel op. Na twee maanden mochten we weer langzaam aan beginnen met rijden en uiteindelijk hebben we gewoon alles weer kunnen doen.”

Foto’s

“Romeo was wel een beetje een zorgenkindje. Hij had altijd wel wat rugklachten. Ik heb alles bij hem laten en met hulp van de osteophaat ging het altijd goed. Vanaf maart 2016 bleef hij maar kwakkelen, hij was niet echt kreupel maar voelde ook niet goed. Niemand zag het, maar het voelde voor mij niet goed. Ik liet opnieuw zijn rug onderzoeken, maar weer kwam er niets naar boven. We lieten ook zijn nek onderzoeken en metacam leek even te helpen. Ik bleef hem rijden om hem soepel te houden, maar het voelde toch niet helemaal goed. Ik belde opnieuw met de kliniek en deze dachten dat er misschien is met zijn hoeven kon zijn. Er werden foto’s gemaakt van zijn benen. Hieruit bleek dat hij voor niet goed was. Hij had een afwijkende stand van het hoefbeen en de hoefwand, zeer slechte zolen en een bemerking op allebei de straalbenen in zijn voorvoeten. Sommige paarden lopen hier goed mee, maar voor Romeo was het een slecht teken in combinatie met alle andere problemen.”

Speciaal beslag

“We probeerde tweemaal een aangepast beslag en Romeo mocht niet meer in een grote groep paarden staan. De kans dat hij ‘gepakt’ werd en niet meer weg kon komen, was te groot. Hij kwam in een kleine groep merries te staan en ik had mijn handen aan hem vol. Hij voelde zich een echte hengst. Om hem toch wat beweging te geven, begonnen we met lange lijnen. Doordat hij zich zo goed leek te voelen, hadden we goede hoop. Een week voordat we weer naar de kliniek moesten voor controle, haalde we hem uit de groep. Hij was altijd al moeilijk te laden en als hij dan ook nog eens zo euforisch zou zijn, zou dit helemaal niet lukken. Na vier dagen was het hengstengedrag afgenomen en zagen we dat het waarschijnlijk toch niet goed was. Romeo deed er tien minuten over om bij de paddock te komen. Al mijn hoop was weer weg.”

Gemis

“Tijdens de laatste controle bleek dat het aangepaste beslag niet had geholpen. Hij liep niet goed en wilde ook niet lopen. Rijden was al een tijd uitgesloten, maar nu was ook pijnvrij op het land staan uitgesloten. Hoe hard het ook was, een leven vol pijn was geen optie. Houden van, is ook loslaten. De keuze was niet moeilijk, maar de beslissing wel. Dit ontzettend lieve, trouwe paard had mij zoveel gegeven. Hij verdiende het niet om met pijn te moeten leven omdat ik hem niet kon missen. Ik had hem zo graag bij me gehouden, al had ik al mijn geld eraan uit moeten geven en zelf droog brood moeten eten. Maar dit was geen optie. Ik mis alles aan hem. Romeo gaf mij zelfvertrouwen en maakte mijn dochter blij. Dit paard was zo trouw en eerlijk. Ik mis de wandelingetjes en zijn lieve zachte snuit in mijn nek.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/08/IMG-20161123-WA00121.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/08/IMG_20161230_2020251.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/08/FB_IMG_14401035480801.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/08/FB_IMG_1440103128244.jpg|”]

[hr]