Het afscheid van Dottie

5 augustus 2016, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’… En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Melissa Mettes had een erg sterke band met haar verzorgpony Dottie. Ondanks dat Melissa te groot werd om op haar te rijden, bleef ze voor haar zorgen. Maar toen Dottie 22 jaar werd, was haar lichaam helaas op en moest ze afscheid nemen.

[row]

[seven]

“Dottie had echte Shetlander streken. Toen ik haar begon te verzorgen, kon ik niet alleen met haar naar buiten. Ze ging bokken, draaide zich om en rende dan weer naar huis. Omdat haar eigenaar geen rijbak had, gingen we toch vaak lekker buitenrijden met een vriendin. Als ik niet ging rijden, liet ik haar vrijspringen of gingen we samen wandelen. Haar eigenaar was een boer en had eigenlijk niets met paarden. Hij was dan ook blij dat er iemand was om haar te verzorgen.”
[/seven]
[five]
[panel]

Dottie
1994 tot 2016

Verzorger: Melissa Mettes (2000)
Ras: Shetlander
Kleur: Bruin bont

Dottie kon een echt draakje zijn.

[/panel]
[/five]
[/row]

Tussenstop

“Na een tijdje ben ik echter gestopt met haar te verzorgen. Er stond nog een pony bij Dottie. De eigenaar van die pony had de zorg voor Dottie ook opzich genomen. Ik mocht haar ook blijven verzorgen, maar wegens omstandigheden kon dit helaas niet doorgaan. Ik miste haar heel erg, en na ongeveer een jaar ben ik teruggegaan. De andere pony was weg, en de eigenaar van Dottie was erg blij dat ik haar weer wilde verzorgen.”

Cushing

“Ik was inmiddels wel te groot geworden om op haar te rijden, maar dat maakte mij niets uit. We gingen samen wandelen of ik gaf haar een fijne uitgebreide poetsbeurt. Daar kon ze echt van genieten. Helaas kwakkelde Dottie al wat met haar gezondheid. Ze was erg vaak hoefbevangen en stond daarom alleen nog maar op een paddock met hooi. Doordat ze het hooi van het zand af at, kreeg ze zandkoliek. Ze was hier erg ziek van, maar wist zich er weer boven op te vechten. Een tijdje later werd er helaas ook cushing bij haar vastgesteld. Ze at moeilijk en bleef maar hoefbevangen raken. Volgens de dierenarts zat de cushing in haar hersenen, en uitte het zich niet in haar vacht.”

Afscheid nemen

“Dottie at weinig en bleef maar kwakkelen. Haar eigenaar kwam op een dag naar mij toe, om met mij te overleggen. Hij dacht dat het beter voor haar zou zijn om haar in te laten slapen, maar wilde wel graag weten wat ik hiervan vond. Ondanks dat ik het natuurlijk vreselijk vond om haar te laten gaan, wist ik wel dat het beter voor haar zou zijn. Ze had zoveel pijn, ze was gewoon op. We hebben haar in alle rust op stal kunnen laten inslapen.”

‘Het gaat bij paarden niet alleen om rijden, je moet samen een band opbouwen’

Hecht band

“Ik mis haar nog steeds heel erg. Ik ging meestal op zondag naar haar toe, nu verveel ik mij dan vaak. Ik had zo’n sterke band met haar en hield echt van de momenten met haar. Het gaat om de kleine dingentjes, zo herkende ze bijvoorbeeld mijn manier van lopen. Ik hoefde haar nooit te roepen als ik haar uit de weide wilde halen. Als ik aankwam lopen, kwam zij al naar het hek. In een vrij korte tijd bouw je dan toch een sterke band op en groei je echt naar elkaar toe.”

Draakje

“Ze heeft me dan ook echt geleerd dat het bij paarden niet alleen maar om rijden gaat. Het gaat juist om de verzorging, en samen een band opbouwen. Ik heb inmiddels een nieuwe verzorgpony gevonden, maar ook met hem doe ik vaak andere dingen dan rijden. Al zal hij Dottie natuurlijk nooit kunnen vervangen, ik mis nog altijd haar karakter. Het ene moment was ze super lief en even later kon ze een echt draakje zijn.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/08/dot-stand-ik.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/08/dottie-hond-bok.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/08/DSC03696.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/08/IMG_0419.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/08/IMG_0480.jpg|”]

[hr]