Blog Mongolië: Gastvrije nomadische families
NieuwsWe komen twee Japanners te paard tegen en hun gids nodigt ons uit om bij zijn ger kamp te overnachten, dat laten we ons geen tweede keer vertellen. Eenmaal gearriveerd zetten we snel onze tent op en maken we iets te eten van alle restjes. We hebben de hele dag nog niets hebben gegeten, en mixen alles met elkaar: Kimchi noedels, pasta en couscous. Als we na het eten zitten uit te buiken worden we echter uitgenodigd om te komen eten in de ger!
De gastvrouw heeft een feestmaal bereid met gestoomde dumplings van lamsvlees en aardappelsalade. Nu zijn Annie en ik beide vegetariër, maar dapper eten we ons bordje leeg om niet onbeleefd over te komen. Stilletjes hebben we de slappe lach. Vooral als Annie eindelijk haar laatste dumpling opeet en vervolgens een nieuw bord krijgt opgeschept, kom ik niet meer bij.
‘s Morgens nodigt een andere familie in het dorp ons uit voor groentesoep (lees vlees met aardappelsoep). Na de soep en stappen we op onze paarden om verder te rijden. Het is een spannende rit want we rijden door een donkerdennenbos in bergachtig landschap en weten niet zeker of er mensen wonen de komende 40 kilometer. Af en toe komen we ‘creepy’ dingen tegen, zoals een verlaten auto die er al minstens 5 jaar lijkt te staan. Twee leuke honden uit het dorp volgen ons al de hele dag, dus we voelen ons vrij veilig. Als we hier eventueel moeten kamperen, zullen de honden gaan blaffen als er iets of iemand in de buurt komt ‘s nachts.
Na een lange dag rijden door bos en heuvels komen we aan in een vallei met een paar gers. Snel gaan we de mensen begroeten en gelukkig mogen we bij hun kamperen. We komen erachter dat de bewoners Kazakh zijn. Hun gezichten zien er beduidend anders uit, veel meer Mediterraans in plaats van Aziatisch. De Kazachs hebben vier jonge ondeugende paarden die het bezoek van Bernard, Sara en Nelson maar al te gezellig vinden. Die hele nacht ben ik met mijn zaklampje in de regen de jonge paarden aan het verjagen. Maar niet alleen de paardjes hebben een feestje, als ik weer in mijn tent wil gaan liggen, ligt er een kat uitgestrekt tussen onze slaapzakken te dutten. Super schattig! Als we in de ochtend wakker worden, zijn helaas onze nieuwe hondenvrienden weer vertrokken.
We besluiten een extra rustdag te nemen omdat Annie niet lekker is. De volgende dag rijden we verder. Annie is nog steeds ziek en valt tot twee keer toe van vermoeidheid van haar paard Bernard. Na een zware koude dag arriveren we terug op de steppe en vragen we aan een ger of we naast hun mogen kamperen. In de ger blijkt een super lieve familie te wonen die ons uitnodigt om in hun ger te overnachten, dezelfde avond nog ontmoeten we oma, broers, zussen, tantes en alle andere familieleden. Het is hartstikke gezellig en als we in de ochtend een fles wodka cadeau doen als dank wordt deze gelijk open getrokken. We worden uitgenodigd om nog een extra nachtje te blijven logeren en dat doen we. In de avond klaart de lucht en ga ik paardrijden met de jongste dochter van de familie, Toya. Daarna melken we de koeien en leren we hoe Urum gemaakt wordt. Urum is een soort room, vooral erg lekker op een boterham met suiker. Of op vers gebakken Mongoolse tortilla’s die we als ontbijt eten. Als we de volgende dag vertrekken krijgen we een kommetje met verse melk aangeboden. De melk uit het kommetje wordt vervolgens in de lucht gesprenkeld als offer aan de goden van de lucht. Dit is een ritueel om ons een voorspoedige reis te wensen. Sindsdien hebben we weinig regen gehad!
[handwritten] Groetjes,
Simone Johanna Aleida
[/handwritten]
Lees hier eerdere blogs.
