Blog: Hobbelen & schommelen
NieuwsHet is jaren geleden dat ik voor het laatst serieus op een paard heb gezeten. Maar sinds we een tweede paard hebben, en deze, naast ervaren ook erg rustig is, doe ik een poging om het paardrijden weer onder de knie te krijgen. Of moet ik zeggen, onder de billen, want ik ben zomaar vergeten wat een gehobbel het is. En dat is het toch echt.
En precies dat houdt mij wel eens bezig. Het gebeurt mij wel eens dat de nacht voorzien wordt van wat getob en gepieker. Ik lees me namelijk overdag suf over het feit dat ervaren paardenmensen regelmatig beginners liever niet op de rug van een paard zien. Dat gebonk op de rug en dat onhandige gedoe met de teugels is sneu voor het paard en daardoor erg dieronvriendelijk. En dat zet mij voor een probleem. Want hoezeer ik mij ook kan vinden in deze stellingname, ik maak mij er volgens mij toch echt schuldig aan. Maar hoe moet ik het dan leren?
Rijden op latere leeftijd
Zo is het redelijk onmogelijk om twee dingen tegelijk te doen. Wat zeg ik. Het is nauwelijks te doen. In balans lichtrijden en dan ook nog subtiel sturen bijvoorbeeld. Dat is ongeveer hetzelfde als droog proberen te blijven tijdens het douchen. Sorry instructeurs, veel beter kan ik het niet maken. En ik beschik toch echt over voldoende hersencellen om de aanwijzingen te begrijpen, maar opvolgen lukt gewoon niet. En natuurlijk kun je onderdelen loskoppelen, maar er komt een moment dat het tegelijk moet gebeuren. Wellicht heeft mijn 46-jarige bestaan er iets mee te maken en zou (opnieuw) leren paardrijden op latere leeftijd verboden moeten worden. Ook een mogelijkheid. Maar voor mij is het vergelijkbaar met leren autorijden. Alles tegelijk correct uitvoeren in de eerste weken is vragen om moeilijkheden.
Gebreken
En dan beschik ik nog wel over mijn eigen paard, alle tijd van de wereld met hem, een privé instructeur (mijn man) en ook nog eens een terrein zonder bak-hangers. Hoe ideaal wil je het hebben? En dus accepteer ik mijn gebreken en fluister heel veel verontschuldigingen in Boris zijn gespitste radar oren. Zowel tijdens het rijden, als de rest van de staltijd. Wat overigens een belachelijk gehoor is. Want al dat geklets tijdens mijn paardenrug-momenten heeft meer weg van een puppy training dan van iets wat op een serieuze les lijkt. Maar ach, je moet wat met je schuldgevoel.
Leren
En zo hobbelen en schommelen Boris en ik ons een weg naar meer ervaren ruiter bestaan. Misschien als ik die ultieme status heb bereikt, dat ik mij niet meer hoef te schamen voor het feit dat ik het nog moet leren. Dat ik dan met hart en ziel kan onderschrijven en uitdragen dat geen enkel paard meer een beginner op de rug hoeft te tolereren. En dat alle paarden alleen maar ruiters moeten krijgen die volledig in balans rijden en in geen enkele situatie het dier in de weg zitten. Zou dat het moment zijn dat ik niet meer hoef te piekeren in de nacht?
Hobbelen
Ik vrees dat er nog wat hobbels genomen moeten worden. Want balans is een wankel evenwicht. Zowel voor mijn lijf te paard als in mijn hoofd tijdens de nacht. Maar ik doe mijn best. En belachelijk of niet, ik blijf kletsen tegen hem. Want ook al zegt hij weinig terug in woorden, zijn warme lijf en zijn lieve rustige ogen doen mij goed. Heel goed zelfs. Zelfs als het alleen nog maar hobbelen genoemd mag worden.
