Blog Mongolië: Een prachtig en liefdevol einde van de reis
NieuwsAfscheid nemen is niet makkelijk. Drie maanden hebben Sara en ik samen doorgebracht. Met tranen in mijn ogen geef ik een laatste knuffel aan mijn merrie voordat ze wordt geïntroduceerd aan haar nieuwe kudde. Ik was altijd van plan om mijn paarden te doneren aan het weeshuis. Alleen tijdens onze reis het werd mij duidelijk dat Sara veel gelukkiger zou zijn in een kudde, met een hengst en andere merries.
Sara is een zeer sensibele paard. Haar vertrouwen winnen kost altijd eventjes tijd, maar ze is wel erg sociaal naar andere paarden toe. Daarnaast wil ik haar het geluk van moederschap niet ontnemen, en hoop ik dat ze volgend jaar een veulentje zal krijgen. Nadat ze mij meerdere maanden heeft rondgedragen op haar rug, gun ik haar het beste. Een mooie toekomst, vrij in de natuur. Nelson daarentegen vindt kinderen geweldig, hij is erg geduldig en lief voor kinderen. Gelukkig vond ik een kudde met een prachtige hengst voor Sara en mocht ik haar inruilen voor Golliath, een lieve, rustige, bonte ruin.
Ik besloot om de paardjes in twee dagen van Bodkhan Uul naar Gachuurt te rijden, ongeveer 100 km. Gelukkig bood Annie aan om Golliath te rijden. De tocht bleek een hele avontuur te zijn. Na regen, bliksem en donder te hebben overtroffen, komen we aan bij de stadsgrens van Ulaanbaatar waar een aantal mannen staan in witte pakken en met mondkapjes op. Ze controleren dieren die de regio uit gaan op ziektes. Als je wilt passeren moet de eigenaar een briefje hebben met een gezondheidsverklaring van de dierenarts.
Helaas heb ik hier totaal niet aan gedacht en hebben wij dat briefje dus niet. Een van de mannen komt naar ons toe, maar ik besluit vastberaden door te rijden. Gelukkig werkt onze tactiek en laten de mannen ons passeren. Onze volgende uitdaging is een dronken man die heel hard Chuu roept en onze paarden naar de drukke weg probeert te drijven! Maar Nelson is niet erg onder de indruk van de beschonken man.
Vervolgens moeten we met een ontzettend lange brug de rivier oversteken, maar de paardjes volgen ons dapper. Na de brug besluiten we om de rivier te volgen richting Gachuurt. Annie en ik vinden het al verdacht dat in dit gebied zo weinig teken van leven is, en na een half uur komt er een legerbusje op ons af gereden. De politie stapt uit en we worden aangehouden omdat we in strikt verboden gebied rijden, oeps! Onze paspoorten worden afgenomen en ik houd mijn hart vast, mijn visum is namelijk tien dagen geleden al verlopen! Na enige tijd besluit de politie gelukkig dat we met een waarschuwing het gebied mogen verlaten, en worden we galopperend naast hun busje naar de uitgang gewezen.
Uiteindelijk is het pikkedonker als we aankomen bij het weeshuis en moeten we op de tast de ingang vinden. We worden warm ontvangen door de kinderen die erg enthousiast zijn met de komst van hun twee nieuwe paarden. Als ik in de ochtend wakker word, zijn Golliath en Nelson omcirkeld door kinderen die ze gras aan het voeren zijn. Beide nemen vol interesse de snacks aan van hun nieuwe vrienden, en ik ben ontzettend blij met zo een prachtig en liefdevol einde van de reis. Wat zal ik alles gaan missen: de paarden, de kinderen van het Lotus weeshuis, alle nieuwe vrienden, de mooie natuur, de gastvrije nomadische families, en Annie natuurlijk! Het zou fantastisch zijn als je een donatie voor de kinderen van het weeshuis wilt maken, dat kan via: http://uk.virginmoneygiving.com/simoneversteegh (let op, het bedrag is in Britse pond. Alle donaties gaan via deze site direct naar Lotus, en niet via mij).
[handwritten] Groetjes,
Simone Johanna Aleida
[/handwritten]
Lees hier eerdere blogs.
