Blog: Paardensport onder een vergrootglas
NieuwsHet wordt denk ik tijd dat wij paardensporters een beetje op gaan letten hoe we met onze paarden omgaan en vooral hoe we dat aan de buitenwereld laten zien.
Door het groter worden van internet en daarmee de invloed van (sociale) media, ligt de paardensport onder een vergrootglas. Mensen krijgen meer dingen te zien en krijgen daarover meer meningen te lezen, waardoor ook hun mening weer wat gevormd wordt.
Waar vroeger een gemiddelde leek niet zag of een ruiter goed of slecht reed, ziet hij nu op Facebook uitvergrote foto’s van inimini wondjes op de flank van het paard en close-up slowmotion filmpjes van een open paardenmond met een blauwe tong naar buiten en roze gekleurd schuim, met daaronder tientallen tot honderden meningen van andere leken die deze ruiter behoorlijk veroordelen.
En tja, wat moet zo’n leek dan denken als een ruiter of trainer zegt “die wondjes horen erbij, kan gebeuren, dus ik wil gewoon mijn prijs.” of “ja, hij bloedde uit zijn bek, maar hij beet zelf op zijn tong, dus ik wil gewoon die proef afmaken”?
Zo’n leek denkt dan “zielig gewond paard, ruiter denkt niet aan zijn paard maar aan de prestatie.” En die gedachte is eigenlijk heel logisch toch? Misschien ook zelfs een beetje waar. Of niet?
Zelf ben ik ervan overtuigd dat een paard geen pijn heeft bij een kleine beschadiging. Als ik zie hoe een paard zichzelf op stal, in de wei of met wat dan ook kan beschadigen zonder daar hinder van te ondervinden. Ook als ik naar mezelf kijk hoe ik ooit voor de spiegel tot de conclusie kom dat ik weer eens vol zit met krassen, blauwe plekken en bloed, zonder daar iets van gemerkt te hebben, denk ik dat dat voor een paard die in zijn prestatie vol met adrenaline zit, net zo is.
Maar we kunnen het niet aan de buitenwereld verkopen dat we een beschadiging van het paard door (onbewust) toedoen van de ruiter normaal vinden. Dat kunnen we gewoon niet met goed fatsoen uitleggen aan een leek. En dat moeten we ook niet willen, denk ik. We moeten gewoon onze paarden, hoe minimaal ook, niet willen beschadigen voor ons eigen plezier. Dat mag en kan gewoon echt niet meer.
Als we als (top)paardensporters daarvoor onze kop in het zand blijven steken en binnen onze sector niet onze eigen regels kunnen maken en naleven, dan zullen er van hogerhand op den duur onwerkbare regels voor onze sport opgelegd worden. Als wij bijvoorbeeld beschadigingen door sporen en bitten goedkeuren, dan zullen ze sporen en bitten gaan verbieden. In mijn ogen onnodig, want er zijn maatregelen genoeg te nemen om dit soort kleine beschadigingen te voorkomen. Hoe vervelend een uitsluiting voor een goedwillende, fantastisch rijdende topruiter die per ongeluk een keer zijn paard beschadigd ook is, voor het behoud van onze sport zullen we die maatregelen die beschadigingen voorkomen moeten nemen en juist niet de regels laten versoepelen, maar eerder strenger naleven en onszelf en elkaar beter controleren. Als we met onze paarden willen blijven sporten, dan zal dit gewoon moeten.
