Blog: Twee werelden
NieuwsIk leef en functioneer in twee werelden. Al jaren trouwens, maar sinds kort laat ik flinke steken vallen. Zo groot dat niet alleen ik in de gaten heb dat er iets mis is gegaan, maar nu constateren ook anderen dat mijn organisatie te wensen overlaat. Een uitleg is misschien op zijn plaats.
Mijn ene been staat in de normale wereld. Gewone baan, fatsoenlijke kleding, normaal en regelmatig eetpatroon en een welriekende auto. Met mijn andere been sta ik flink geworteld in het boeren-dieren-landleven-erf- en natuurbestaan. Zie dat maar eens te combineren zonder dat mensen in mijn nabijheid zich afvragen wat er mis is in mijn bovenkamer.
Gelukkig is deze tweedeling nog te volgen in mijn agenda en is daardoor toch nog een soort van overzichtelijk. Ik hoef namelijk maar één keer in de week een grote overstap te maken naar de andere kant. Het begin van de week start ik in de normale wereld. Netjes voor de klas als leerkracht. Gewoon koken en eten met mijn kinderen op een normale tijd. En rondlopen in brave burgerkleding. Op woensdagmiddag begint de boel te kantelen.
Aangepaste uitdossing
Vanaf woensdagavond begint mijn boeren-paarden-honden-leven. Dan ga ik, na twee dagen onze paarden aan de verzorgers te hebben toevertrouwd, richting stal. De dagen die volgen staan bol van natuurgerichte onderdelen. Veel en flink lopen met de honden. Elke dag naar onze paardenstal om te rijden, mesten, poetsen en met hooi en stro slepen. En de cavia’s voorzien van een schoon hok. Het behoeft weinig uitleg dat voor deze activiteiten mijn persoonlijke uitdossing is aangepast.
Natuurlijk zijn er in deze tweede fasen van de week nog wel andere activiteiten die ik onderneem. Maar aangezien schrijven daar de grootste van is, kan ik in mijn handen knijpen, want mijn computer protesteert eigenlijk nooit. Mijn moeder wil nog weleens pruttelen als ze wordt begroet door natte hondenpoten of als haar het ademen wordt benomen door de penetrante paardenlucht bij binnenkomst. Maar ach, dochters kunnen wel een potje breken.
Rotte aardappelen
Tot zover de ideale uitvoering. Nu de barsten. Afgelopen woensdag kwamen, vlak na binnenkomst, drie leerlingen verhit de klas uit rennen. ‘Juf, het stinkt in de klas’, was het protest. ‘Echt onwijs, het lijken wel rotte aardappelen’, voegden ze eraan toe. Het kan maar duidelijk zijn. In de tussentijd begon het wel heel snel te dagen in mijn bovenkamer. Ik was in mijn paardenjas naar school gekomen. Die heerlijke warme weerbestendige jas vol vertrouwde dierenlucht.
Als levend bewijs van mijn andere leven, hing de jas braaf aan het haakje achter mijn stoel. Zelfs zonder beweging zag je de lucht erom heen hangen. Een paar strootjes waren op de grond gevallen. Het zag er aandoenlijk uit. Stoere boerenjas gaat grenzen over en verkent het brave burgerleven.
