Blog: Een springerig onderdeurtje
NieuwsWe hebben een nieuwe stalgenoot. Ze is dodelijk vermoeiend, springt onverwacht eng in de rondte, hangt in mijn staart en klimt over mijn deur als ik sta te dutten. Pff...
Jullie denken dat ik hier misschien een shitlandertje omschrijf, maar daar zou ik dit onderdeurtje direct voor omruilen. Ik word hier echt te oud voor hoor! Mijn maat Ace ziet de humor er wel van in en vindt het vermakelijk hoe de kleine Houdini telkens weet te ontsnappen en gekke capriolen uithaalt. Toegegeven, je blijft er naar kijken, maar dat is vooral omdat ik vrees dat ze anders bovenop mijn rug landt en ik een hartverzakking krijg.
Ik heb het hier over Lucky Socks, het nieuwe oogappeltje van mijn vrouwtje. Deze stalpoes in wording moet de muizen gaan verjagen. Nu is het beestje nog amper groter dan mijn hoef, maar warempel had ze vandaag haar eerste baby muisje te pakken. Euforie op stal, maar ik dacht: “Ja ja. Bravo, hoera, en nu alsjeblieft terug in je hoek!” Want dat muisje heeft een staartje. Of dat poezebeest een concentratievermogen van een goudvis in een kom... Oftewel: ik kan me niet eens even rustig omdraaien terwijl ze met haar doodsbange prooi speelt, of dat onderkruipseltje is alweer afgeleid door mijn staart die de stalvliegen verjaagt en ze hangt er al weer in.
Tja, de kittige kitten ziet er schattig uit hoor en het zal vast een beetje jaloezie zijn dat zij nu aandacht krijgt, die voorheen naar mij ging, maar ik ben er gewoon niet mee bij op mijn gemak. Ik zie er een klein duiveltje in schuilen, want het ene moment zit ze links in de stal. Je knippert een keer met je ogen en weg is ze. Freaky! Waar is dat kleine kreng gebleven: ik kijk links, rechts, achter me, onder me, nergens te spotten... Hangt dat ding je heel blij en fanatiek met kleine priemoogjes van boven aan te staren. Maar dan begint dat staartje te wiebelen, gaat het kontje mee doen.... nou, berg je maar, want je weet niet waar het eindigt. Sca-ryyyyyyy!
Vroemmm, daar vliegt dat kleine frummeltje je voerbak in en weer een seconde later hangt ze in je spijlen stalvliegen te vangen. Dat laatste is dan wel weer prima, maar kan dat alsjeblieft ook rustig? Ik word er doodmoe van. Op mijn pensionado leeftijd is zo’n peuter op stal echt wat veel van het goede. Maar ik overleef het wel. Ik ben niet voor niets een ouwe taaie, al zijn dit wel tropentijden. Over een jaartje of wat is die kleine dreumes vast een lang-zullen-we-slapen-in-het-zonnetje-kat en dan kan ik al mijn slapeloze nachten inhalen. Pfieuw, ik kannie wachten!
