Blog Karolus 2017 copy
Blog Karolus 2017 copy

Blog: Blijf uit m’n wei!

Nieuws

Mijn maat Ace en ik, we doen het liefst alles samen. Tegelijk bokkend de wei inscheuren, van hetzelfde polletje gras knabbelen, dutten, rollen, onze drollen draperen, echt alles doen we tegelijkertijd! Ik kan echt niet zonder mijn maat, dus als hij op pad gaat en ik niet mee mag, komt Arnout mij altijd gezelschap houden, om het gemis te verzachten.


Arnout is drie turven hoog en ziet dus alleen maar planken als hij tijdelijk in Ace zijn stal verblijft, maar het is een allervrolijkst ventje, die me op mijn gemak stelt als Ace weg is. Hij woont een hek verderop, dus we zien elkaar sowieso dagelijks. Als hij tenminste mag grazen. De arme drommel mag dat maar een klein poosje per dag, omdat hij anders niet meer door zijn hekje past en das niet best als je nog niet eens tot de onderkant van mijn steeds lager hangende buik komt...


Arnout van drie turven hoog

Maar goed, laatst bedacht ons vrouwtje dat Arnout misschien wel even samen met ons kon grazen. Vanuit mijn ooghoek zag ik hem met het vrouwtje de bak in komen. Ik wilde hem net vrolijk gaan begroeten, toen Ace in moordend tempo langs me heen stoof met zijn oren in z’n nek. Woest trok hij vlak voor het vrouwtje een diep remspoor om daarna direct op zijn achterbenen te gaan staan en wild met zijn voorbenen te maaien. Ik wist niet wat ik zag! Mijn vredelievende maat veranderde in een uiterst schrikwekkende look-a-like hengst.


Ik schrok, maar Arnout nog veel meer! Die verstopte zich zo goed als dat lukte achter ons vrouwtje, die ook met grote ogen stond te kijken naar het verrassende gedrag van Ace. Ze stuurde hem weg, maar daar moest hij niks van weten. Met protesterende piepgeluiden bokte hij er op los, en probeerde met een omtrekkende beweging in galop Arnout vanaf de andere kant te imponeren. Het kleine menneke zou het liefst onder het hek doorkruipen, maar dat paste net niet. 


Ik trok ook maar een sprintje om het tafereel van dichtbij te gaan bekijken en om Arnout een liefdevolle neusduw te gaan brengen. Nou, daar was Ace al helemaal niet van gediend, opzouten moest ik! Pff, hij was heel overtuigend. Hij propte zich tussen mij en het vrouwtje, om nogmaals aan te geven dat het een belachelijk idee was om het onderdeurtje onuitgenodigd toe te laten in ons domein.


Zonder kleerscheuren wist het vrouwtje Arnout weer buiten het hek te krijgen, waarna het humeur van mijn maat als een blad aan de boom omdraaide: met zijn oortjes naar voren wilde hij voorzichtig via het hek aan Arnout zijn neus snuffelen, die daar -logisch!- niet zo heel veel zin meer in had. Ik droop maar snel af en ging over tot de orde van de dag: kantjes maaien en alle graspollen kortwieken. Ace kwam weer gezellig bij me staan en deed of er niks gebeurd was. 


Arme Arnout. Hij moest terug naar zijn eigen magere grasstrookje. Toch voelde ik me stiekem wel trots dat Ace me zo beschermde, al vond ik het wel wat overtrokken. Ik zal het er binnenkort nog eens met hem over hebben, als we ‘s avonds relaxed op ons hooi staan te knabbelen...

blogkarolus