Joëlle Geerts over haar bijzondere Vigo: “Hij heeft mij veel gebracht in de afgelopen vijftien jaar”

Grote verrassing

Hoewel Joëlle vroeger eigenlijk heel bang was voor paarden, bleef ze keer op keer naar de manege gaan voor les. “Waarom ik toch bleef gaan? Dat weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet”, steekt ze lachend van wal. “Toen ik tien jaar oud was, ben ik samen met mijn ouders en zus op zoek gegaan naar een leasepony voor mijn zus en mij.”

“We kwamen terecht bij Joy, een bonte en onervaren merrie, die we samen met een andere dame mochten leasen. Toen Joy dikker en dikker werd kwamen we al snel tot de conclusie dat ze drachtig was. Wanneer ze uitgerekend was wisten we niet, dus toen er op donderdagochtend 8 mei 2008 ineens een veulentje in haar stal stond, was dat een grote verrassing voor ons allemaal.”

Foto: Privébezit

Op slag verliefd

“Ik herinner het me nog als de dag van gisteren; ik zat op de wc en keek op de verjaardagskalender, die natuurlijk vol stond met paardenfoto’s, welke dag het was. ‘Toevallig’ stond er die maand ook een bruin bont veulen op de kalender. Ik wist direct dat Vigo er ook zo uit zou zien. Mijn ouders hadden van tevoren al gezegd dat als het een merrieveulen zou zijn, we haar zouden kopen. Alleen hield dat niet lang stand.”

“Bij de eerste blikken op kleine Vigo waren we allemaal zo verliefd dat we hem toch kochten, ook al was het een hengstje. Ik begon heel fanatiek alle Penny’s door te speuren op zoek naar mooie paardenverhalen en bijzondere namen. Ik had een hele rij aan namen verzameld en ging er steeds eentje wegstrepen. Uiteindelijk bleef Vigo over!”

Wandelingen 

“In de periode waarin hij nog aan het opgroeien was hebben we veel vrijheidsdressuur gedaan. Gewoon lekker tutten en kunstjes leren. Mijn vader ging in het begin altijd met mij mee, omdat ik nog zo jong was. Toen gingen we vaak de polder in om te wandelen met kleine Vigo. En het leuke is dat we nu nog steeds vader dochter-uitjes hebben met Vigo. Dan gaan we lekker een dagje naar het bos; ik op Vigo en papa op de fiets of met onze hondjes.”

Foto: Privébezit

“Omdat Vigo van jongs af aan veel in de hand is geweest, was hij heel makkelijk met het inrijden. Hij gaf geen kick toen we voor het eerst op hem zaten. Dat was ook zo’n bijzonder en apart moment, ineens zit je op je baby die alweer volwassen is. Met de kennis van nu had ik hem liever niet op driejarige leeftijd ingereden, maar in die tijd wist ik niet beter en was dat nog vrij normaal”, blikt ze terug. 

Discipline-switch

Toen Joëlle tot de conclusie kwam dat de lessen die ze destijds kreeg niet bij haar pasten, besloot ze het over een andere boeg te gooien. “Het moest allemaal heel snel en enigszins ‘hardhandig’ van mijn toenmalige instructeur. Na een jaar besloot ik me te verdiepen in de westernsport. Dat voelde goed. Er was meer vrijheid voor het paard en het ging allemaal iets rustiger en trager. Dat paste wel bij Vigo en mij.”

“Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn westernzadel tot op de dag van vandaag nog steeds mis, want toen we daarin voor mijn gevoel niet meer verder kwamen, ben ik weer overgestapt naar de dressuursport. We gingen aan de slag met de beste lesgever die ik ken en hebben onwijs veel van haar geleerd. Dat is heel goed geweest voor Vigo. Ik leerde beter rijden en bouwde veel kennis op, ook over zijn paardenwelzijn.”

Foto: Nadine Stavleu

Afwisseling 

De combinatie heeft van alles beleefd in de afgelopen jaren. “We deden springen, crossen, vrijheidsdressuur, Working Equitation, hebben wat dressuurwedstrijden gereden en zijn in 2016 zelfs een keer naar een ‘bonte Fjorden-meeting’ geweest. Op dit moment heeft rijden geen prioriteit. We zijn drie jaar geleden naar een paddock paradise verhuisd waar Vigo lekker z’n leven leeft met al zijn vriendjes.”

“We doen waar we zin in hebben en bekijken het per dag. Ik wil het leuk houden voor hem. Als ik hem vaker in de week aan het werk, zet merk ik dat hij minder graag met me mee gaat. Ik wil gewoon dat hij lekker paard kan zijn. Toch zijn we in het bos het meeste in ons element. Ik moet vaak hardop lachen, omdat hij dolblij om zich heen kijkt en zichzelf vermaakt.”

“Sinds we op het paddock paradise staan is onze communicatie heel erg verbeterd. Ik luister beter naar hem en zijn behoeften en kan hem vrijer laten. In het rijden hebben we ook best wel onze eigen taal ontwikkeld. Als ik iemand anders op hem zet doet hij soms echt rare dingen, omdat hij een beetje in de war raakt”, lacht ze. 

“Vigo is gewoon een vrolijk gezelligheidsdier. Hij houdt echt van aandacht en is negen van de tien keer dolblij om je te zien. Hij is werkwillig, maar heeft wel veel afwisseling nodig. Gelukkig is hij veelzijdig en staat hij voor alles open, of we nu met bit, zonder bit of zonder hoofdstel rijden.”

Foto: Nadine Stavleu

Balans 

Mijn allergrootste droom is om ooit richting het bos te verhuizen; ik in een boshuisje en Vigo op een paddock paradise in de buurt. Het lijkt me heerlijk om op Vieg z’n oude dag samen het bos in te kunnen voor wandelingen en ritjes. Tot die tijd heb ik geen specifieke doelen. Ik heb geleerd dat de manier waarop ik hem nu gehuisvest heb heel goed werkt voor ons.”

“Hij heeft zijn eigen leven en zijn eigen ritme. Ik kom enkel een aantal uurtjes op bezoek om leuke dingen te doen. Zo heb ik ook genoeg tijd voor mezelf. Ik wil een mooie balans vinden tussen rust pakken, sporten, werken, van de natuur genieten, fotograferen en Vigo.”

Foto: Nadine Stavleu

Dankbaar 

Inmiddels zijn Joëlle en Vigo dus vijftien jaar verder. “Ik kan me echt geen leven voorstellen zonder die gozer. Ik ken hem door en door. Hij voelt als mijn ‘kind’, als mijn ‘broer’ en als mijn beste maatje. Het is moeilijk om zo iets te beschrijven”, vertelt ze. “Er zijn in de afgelopen vijftien jaar aardig wat momenten geweest waarop ik mij afvroeg waarom ik een paard heb. Het kan best een belemmering zijn, want je draagt een grote verantwoordelijkheid.”

“Toch zijn er ook veel periodes waarin ik mij besef hoe veel ik van die pony houd en wat hij mij allemaal gebracht heeft; een kring aan de leuke vriendinnen, mijn liefde voor de natuur, mijn passie voor fotografie en natúúrlijk heel veel liefde vanuit Viegie zelf. Oh, en heel veel leuke paardenvakanties. Dat zou ik voor geen goud willen missen”, sluit ze af 

Bron: Bit & Cap

Foto’s: Privébezit / Nadine Stavleu / Kelsey Fotografie