Lisanne Kranenburg: “Hoe moeilijk het soms ook is, de bijzondere band die we hebben blijft altijd”

Toch moet de amazone er niet aan denken om hem te missen. Zelfs haar vierjarige appaloosa-merrie Blue (v. Peru’s First-Class), met wie ze een steeds sterkere band krijgt, kan het eigenlijk niet tegen Dakota opnemen, vertelt de amazone eerlijk. 

Bijzonder gevoel

Lisanne en Dakota vormen al bijna tien jaar een combinatie. De amazone kent de paint-ruin van veulen af aan en kreeg al snel een bijzondere band met hem. “Na zoals vele anderen jarenlang op een manege te hebben gereden, ben ik uiteindelijk een paard gaan rijden voor een boer. Daar ben ik ook in aanraking gekomen met de westernsport.”

“Negen jaar geleden werd Dakota daar geboren. Ieder veulen is natuurlijk onwijs schattig, maar bij Dakota kreeg ik echt een bijzonder gevoel, alsof hij ooit van mij zou worden. Toen Dakota zo’n vijf jaar oud was heb ik hem met het oog op de verkoop beleerd. Hoewel zijn karakter absoluut niet makkelijk is, was het echt een kwestie van opstappen en wegrijden. Ook onder het zadel was de klik er direct”, vertelt ze.

Moeilijk te hanteren

Na meerdere mislukte pogingen om de ruin te kopen, besloot Lisanne een veulen te kopen en haar tijd met Dakota achter zich te laten. Tot ze opeens bericht kreeg dat hij moeilijk te hanteren was bij de ruiter die hem destijds reed. “Ik kreeg te horen dat hij alleen nog maar door het lint ging.”

“Toen aan mij werd gevraagd of ik hem weer wilde rijden, kon ik mijn geluk niet op. Hoewel ik Dakota bijna niet meer herkende, kon ik net als vanouds gewoon opstappen en wegrijden. Hij gaf geen kik. Dat was voor mij het teken dat hij echt bij mij hoorde en absoluut niet de verkoop in mocht. Ik besloot mijn veulen te verkopen en Dakota over te nemen.”

Foto: Artistics fotografie

“Ik wilde genieten, zonder angst”

“Dakota is absoluut geen makkelijk paard, zelfs niet als je een goede band hebt met hem. We hebben al aardig wat dingen meegemaakt. Zo ben ik in 2022 zo hard van hem afgevallen dat ze dachten dat ik mijn rug en nek gebroken had. Alles wat zwaar gekneusd kon zijn, was zwaar gekneusd, maar ik had gelukkig niets gebroken. Dit was voor mij wel het moment waarop ik er een punt achter wilde zetten. Ik wilde gewoon genieten van mijn paard, zonder angst voor gevaarlijke situaties.” 

“Mijn wereld stortte in”

De amazone besloot de ruin, die tot op die dag nog nooit een stap kreupel had gelopen, te koop aan te bieden. “Hij zou naar een super fijn plekje gaan. Een meisje uit Duitsland zocht een tweede paard, omdat haar eerste paard een hoefkatrolontsteking had.”

“Logischerwijs wilde zij Dakota’s benen graag op de foto zetten tijdens de keuring. Toen ik aan het werk was, werd ik gebeld dat hij stokkreupel liep op de buigproef. Ik besloot, nu de dierenarts er toch was, foto’s te laten maken. Toen ik nog geen tien minuten later teruggebeld werd, wist ik dat het mis was.”

“Hij bleek, je raad het nooit, een hoefkatrolontsteking te hebben. Mijn wereld stortte in toen de dierenarts vertelde dat hij twijfelde of het eerlijk was om Dakota hier nog langer mee te laten rondlopen.”

Wisselende adviezen

Vol ongeloof besloot Lisanne de ruin uit de verkoop te halen, maar, in overleg met dierenartsen en klinieken, nog niet op te geven. Hij toonde in het dagelijks leven immers geen tekenen van pijn. “Ik heb hem toen bij een vriendin aan huis gezet, zodat hij op dat fijne plekje van zijn ‘oude’ dag kon genieten. Dat is natuurlijk niet wat je wil voor je negenjarige paard, maar aangezien de adviezen van de dierenartsen zo wisselend waren, durfde ik hem eigenlijk niet te rijden.”

“Dakota is het type paard dat altijd zal gaan, ook met pijn. Pas toen ik hem daar zag wegkwijnen, omdat hij het werk enorm miste, besloot ik met groen licht van de dierenarts het werk weer rustig op te pakken. Ik heb liever een paard dat iets minder lang leeft, dan een paard dat ongelukkig is.”

Foto: Privébezit

Bijzondere band

Na veel fijne stapritjes en wandelingen begon Lisanne toch de merken dat haar ruin niet volledig zuiver liep. “Omdat hij zó graag wil werken, is het ontzettend dubbel om hem op rust te zetten, maar sindsdien ben ik het werk weer rustig gaan afbouwen. Ik heb hem vorig jaar naar zijn pensioenplekje verhuisd. Hij staat daar met zijn negen jaar tussen allemaal oudjes en springt daar als enige in de rondte, maar hij zit gelukkig wel goed in zijn vel.”

“Ik probeer zo veel mogelijk bij hem langs te gaan voor een wandelingetje of stapritje. Zodra ik opstap, gaan zijn oortjes naar voren en wordt hij fanatiek. Die bijzondere band die wij hebben, blijft toch. Hoewel ik enorm baal van Dakota’s gezondheid, ben ik ergens ook heel blij dat dat ervoor heeft gezorgd dat de koop destijds niet is doorgegaan. Ik weet zeker dat ik er spijt van had gekregen. Het is en blijft een heel speciaal paard voor mij.”

Op slag verliefd

Omdat Lisanne het rijden na verloop van tijd toch begon te missen, besloot ze op zoek te gaan naar een tweede paard. “Na veel pech met een veulen dat ik had gekocht, was ik eigenlijk wel klaar met mijn zoektocht naar een tweede paard. Ik besloot mijn ogen open te houden, maar verwachtte er eigenlijk niet meer zo veel van. Tot ik Blue tegenkwam.”

“Ik was meteen smoorverliefd op haar, en dat terwijl ik eigenlijk geen merriemens ben”, lacht ze. “We begonnen met grondwerk, wandelen en longeren. Een aantal maanden geleden heb ik haar zadelmak gemaakt en er voor het eerst opgezeten, wat heel goed ging.”

Foto: Leonie van Duffelen fotografie

“Ik besloot het goed aan te pakken”

Toch heeft Lisanne’s zelfvertrouwen een flinke deuk opgelopen door haar val van Dakota. “Op een gegeven moment merkte ik dat ik Blue niet het vertrouwen kan geven dat ze nodig heeft. Wanneer zij bevriest, veel spanning opbouwt en zich afsluit, krijg ik knikkende knieën. Ik zag door de bomen het bos niet meer en besloot haar te koop aan te bieden, in de hoop dat ik iemand zou vinden die echt kon lezen en schrijven met haar. Ze verdient iemand die haar het vertrouwen kan geven dat ze nodig heeft.” 

Na ontzettend veel reacties te hebben gekregen, sloeg de twijfel toch toe. “Blue is enorm aanhankelijk richting mij en we hebben duidelijk een klik. Ik besloot haar uit de verkoop te halen en het écht goed aan te pakken. Binnenkort gaat ze in training bij Wendy van Osch. Zij kan Blue het vertrouwen geven dat ze tijdens deze beginfase nodig heeft en kan mij helpen om een goede nieuwe start te maken met Blue. Ik vind het belangrijk dat we er allebei een goede ervaring aan overhouden en wil haar zelf overnemen zodra de basisknopjes erop zitten.”

Toekomst 

“Sinds ik haar uit de verkoop heb gehaald, is onze band een stuk sterker geworden. Ik denk dat ze voelt dat mijn twijfels weg zijn en ik er echt voor wil gaan met haar. Paarden zijn natuurlijk niet gek. Ik hoop uiteindelijk Cutting met haar te gaan doen, maar echte sportambities heb ik niet. Ik wil veel kilometers maken op buitenrit, samen lekker genieten en veel afwisselen. Hoewel Blue best wel wat pit heeft, is ze niet bang. Ze wil graag werken en doet geen vlieg kwaad, dus ik hoop met haar een mooie toekomst tegemoet te gaan”, sluit ze af. 

Bron: Bit & Cap

Foto’s: Leonie van Duffelen fotografie / Artistics fotografie / YSphotography