Editorial Suzanne Vlieger-Admiraal: “Een paard voor het leven?”

Op een uurtje rijden van ons huis, middenin de bergen, zou een toeristentochtjesbedrijf gaan inkrimpen. Ze zochten een goed nieuw thuis voor een aantal paarden. Ik stuurde de eigenaar een mailtje en voor ik het wist stond ik tussen een kudde prachtige paarden. De meeste van hen waren daar geboren, met twintig hectare bergland ter beschikking. Nog nooit hadden ze een stal gezien. 

Uit deze ‘pure’ paarden mocht ik er één kiezen. Het werd Syam, een vrolijke, voskleurige New Forest x ‘trekpaard van de buurman’ van zes jaar. Ik had al een mooie 24/7 buitenplek voor hem gevonden vlakbij ons huis. We zouden lange tochten gaan maken in de Jura en als we uiteindelijk weer naar Nederland zouden verhuizen, zou hij uiteraard meegaan. Hij werd mijn ‘paard voor het leven’.

Het liep anders. Algauw na de verhuizing werd duidelijk dat het niet goed ging met Syam. Het vrolijke, energieke paardje dat ik in de bergen had leren kennen, keerde in zichzelf en was niet vooruit te branden. Zo nu en dan werd hij ‘wakker’, ontplofte hij en rende hij (soms letterlijk) dwars door me heen.

“Je kunt de pony uit de bergen halen, maar de bergen niet uit de pony”

Zowel mentaal als fysiek ging het slecht met hem. Hij leek depressief, zijn vacht en ogen werden dof, hij balanceerde continu op het randje van hoefbevangenheid en zijn vitamine E-waardes waren schrikbarend laag. Wat mijn droom had moeten zijn, werd een nachtmerrie. Drie keer per dag ging ik naar hem toe om hem medicijnen en supplementen te geven, ik kon nergens anders meer aan denken en ik was als de dood hem te verliezen.

Uiteindelijk slaagde ik erin om hem fysiek weer in orde te krijgen, maar mentaal was hij er nog steeds niet bij. Omdat het risico op hoefbevangenheid te groot was op de plek waar hij stond, verhuisde ik hem naar een andere plek. Dit zorgde opnieuw voor enorm veel stress. Ik weet nog dat we hem daar loslieten, in die nieuwe groep paarden, en hij compleet in paniek langs het hek bleef galopperen en hinniken. Ik was machteloos – en ondertussen nog zwanger ook. Inmiddels begon het me steeds meer te dagen: zou hij de Jura missen? Zijn geboortegrond? Je kunt de pony uit de bergen halen, maar de bergen niet uit de pony.

 ”Zo werd mijn ‘paard voor het leven’ een ‘paard voor maar even”

Via een vriendin hoorde ik over een ponyclub ‘au naturel’ in de Jura, op drie kwartier rijden van ons huis. Ik nam contact op met Jerôme, de eigenaar, en na een kennismaking ter plekke was het geregeld: Syam mocht terug naar de bergen. Hoe anders ging deze verhuizing dan de vorige! Syam stapte de trailer uit, keek om zich heen en liet al zijn spanning los. Rustig en zelfverzekerd liep hij de 15 hectare bergland in die zijn nieuwe thuis zou worden, zonder één keer achterom te kijken. Weg was hij. Thuis. Vanaf dat moment was hij weer helemaal de oude, en is hij geen dag meer ziek geweest. Geen haar op mijn hoofd die er nog aan dacht hem mee te nemen naar Nederland. Vlak voor onze verhuizing in 2019 verkocht ik Syam voor een symbolisch bedrag aan Jerôme. Zo werd mijn ‘paard voor het leven’ een ‘paard voor maar even’. En hij leefde nog lang en gelukkig. 

Suzanne Vlieger-Admiraal
Community redacteur Bit & Cap