Blog: Schriktraining, dan komen de ballonnen weer uit de kast
NieuwsBij tijd en wijlen vindt mijn vrouwtje dat mijn maat en ik schriktraining moeten volgen… Whaa! Dolle boel natuurlijk, want toevallig ben ik een held. Nou ja, op schriktraining-gebied. Ik moet wel eerlijk blijven. Wijs naar mijn oren en je helpt me volledig over mijn toeren, maar van zo’n zorgvuldig opgebouwd parcours met ‘enge dingen’ word ik niet warm of koud.
Op stal begint de pret al: dan zien we d’r sjouwen met pionnen en balken en wordt er in de schuur gezocht naar allerhande materiaal waar we langs, over of doorheen moeten wandelen. Feitelijk begint daar de training voor mijn maat al, want die is niet zo van de vlaggen en versiersels. Geduldig leg ik hem uit dat het kleuterspel is en ik moet dan altijd eerst het goede voorbeeld geven.
Toevallig heb ik in mijn jonge jaren een politiepaarden training gevolgd. Vet cool was dat joh! Eén groot speelparadijs, waar ik me heerlijk uit kon leven. Wapperende zeilen, draaiende speciemolens, een bak met ballonnen; ik vermaakte me er kostelijk. Behalve de oefening dat ik een vlag over mijn hoofd kreeg. Inmiddels weet mijn vrouwtje dat dit echt not-done is, maar toen moest ze dat nog leren. Aan mijn oren geen polonaise, zeg maar…
Dus tegenwoordig is het eigenlijk een slap aftreksel van mijn vroegere training, want wat we nu voorgeschoteld krijgen, is vrij lafjes: Parapluutjes, boogjes, gekleurde lappen, slalom-paadjes, dat soort spul. Een paar rondjes is het best geinig hoor, want het houdt je hersenpannetje toch lekker fris. De vrolijke vlaggetjes bijvoorbeeld, die klapperen op de wind, terwijl jij er net met je billen naartoe op een oud beddengoedje van je vrouwtje staat te pauzeren. Het is een goede reden om toch even achterom te kijken, of die vlaggetjes niet per ongeluk tegen je oren kunnen flapperen.
Nadat ik alles bestudeerd heb, bij voorkeur het parcours ietsje naar eigen inzicht aanpas - liggende pionnen zijn nu eenmaal veel vrolijker dan staande - en de afstand van de balken even goed hebt gelegd - tok, tok, tok; waarom je voeten hoger optillen als het zo ook lukt - dan word ik in de hoek geparkeerd en is de beurt aan mijn maat. Al snurkend komt ie uit zijn stal, de malloot. Maar dan weet hij zich altijd ferm te herpakken en krijgt hij schik in zijn schriktraining. Ik wacht geduldig in mijn hoek, of lanterfanter er nog wat tussendoor, om hier en daar wat om te gooien.
De beloning komt als we daarna samen nog wat aan mogen klooien. In plaats van een bak vol ballonnen, krijgen wij er af en toe één - op een stokje nog wel - dus het is altijd weer een hele toer om dat ding te laten klappen. Inmiddels heb ik Ace de fijne kneepjes van het ballon-knap-spelletje geleerd. Mijn voorkeur is om er bovenop te gaan staan, maar hij zet graag zijn tanden in het ding. Met een “plof” eindigt onze training en zeult het vrouwtje alle zooi weer de bak uit. Het waarom van deze lessen ontgaat ons eigenlijk, want een plastic zak tijdens een buitenritje blijft eng! Hoeveel ze er ook in de bak neerleggen… En die kabouters, waar mijn maat altijd een hartverzakking van krijgt, die laten zich tijdens zo’n training nooit zien. Toch vermaken we ons er wel mee hoor. Het is aardig voor de afwisseling. Nieuwe huis-tuin-en-keuken-oefeningen voor ons parcours zijn daarom van harte welkom: wie weet er nog wat leuks? Dan kan het vrouwtje weer eens wat nieuws bouwen!
