Blog: De vrijheid van routine
NieuwsMijn paardje herkent me wanneer ik het pad naar zijn weide afloopt. Zijn koppie komt omhoog van het grazen en hij loopt alvast naar de ingang. Ik doe het schrikdraad open, achterdochtig snuift hij. Hij heeft het niet zo op schrikdraad, ik ook niet trouwens. Te vaak een schok gehad net wanneer je het niet verwacht. “Kom maar”. zeg ik terwijl ik het draad wijd openhoudt en hij wandelt de wei uit.
Langs het pad is het gras hoger en terwijl ik de draden weer dichtdoe, maakt hij van de gelegenheid gebruik om te snacken. Ik heb een halster bij me, maar zolang dat niet om hoeft heb ik het gevoel dat mijn paard en ik dichter bij elkaar zijn. Ik vraag hem om mee te lopen. Het is onze routine, een afspraak. Hij mag grazen, maar wel lopend. Dus paar happen gras, paar passen lopen, paar happen gras en dan lijkt hij het grazen minder belangrijk te vinden dan met mij mee gaan. Is dat zijn instinct als kuddedier? Of weet hij dat er verderop iets anders voor hem klaar staat? Samen lopen we het pad af naar de stallen, mijn hand rust op zijn kont en ik voel zijn heupen en spieren bewegen.
Het is een vaste route die we duizenden keren gelopen hebben, maar sinds kort is er iets veranderd. De schuur wordt verbouwd, van paardenstallen naar koeienstal, en zijn box is dus verdwenen. Dat zit nog niet in zijn systeem geprogrammeerd, wanneer hij de schuur inloopt kijkt hij verbaasd om zich heen. Zijn box mist hij niet, maar zijn voerbak wel. Dat was namelijk ook onderdeel van onze routine, soms kreeg hij zijn krachtvoer in zijn box, soms in de schuur of net buiten de deur. Maar nu is de voerbak weg.
Alle kleine rituelen die we over de jaren heen hebben uitgevoerd, maakt dat hij nooit wegloopt, maar altijd ergens heenloopt. Oke, de eerste twee tellen is hij misschien bezig met ontsnappen of wegrennen, maar dan treedt de macht der gewoonte in werking. Pony ontsnapt? Dan vind je hem terug op één van de plekken waar eten te vinden is. Best handig. En hierdoor kunnen we samen, los, over het erf wandelen naar de poetsplaats.
Verrassing! Daar staat namelijk zijn voerbak voor hem klaar. Ik steek mijn vinger op, “wachten”. Hij doet keurig twee passen achterwaarts en dan geef ik het teken dat hij mag eten. Inmiddels ook een routine.
Terwijl hij smult van zijn traktatie, poets ik de stukjes modder en gras uit zijn vacht, haal ik de klitten en mest uit zijn staart en leg er weer een nette vlecht in. Ik varieer in de vaste uitvoering: de volgorde van het hoeven uitkrabben, voor-achter-achter-voor, achter-voor-achter-voor. Het zadel op zijn rug leggen vanaf de linkerkant, maar ook eens rechts. Het klinkt misschien raar, maar hoe meer routine ik bedenk, des te meer vrijheid ik hem kan geven. En ja, het gaat ook wel eens mis. Iets teveel vrijheid of het gevaar van niet meer nadenken bij teveel routine. Maar dat heb ik graag over voor de momenten waar het lijkt alsof we elkaars gedachten kunnen lezen.
Na het rijden, grondwerk of speelkwartier met veel vrijdheidsdressuur, mag hij nog even doen wat hij wil in de bak. Rollen bijvoorbeeld en aan zijn sokken knagen. Of bij het draad aan de slootkant staan en kijken naar de Friezen die daar in de wei staan. Soms gaat hij languit liggen en ga ik bij hem zitten in het zonnetje en dutten we wat. En af en toe laat ik de bak open zodat hij de stukjes gras eromheen kan kortwieken terwijl ik zijn spullen opruim. En dan is het weer tijd om terug naar de wei te gaan. Naar zijn kudde, waarin andere routines en regels gelden. En ik, ik ga met de mensenkudde en mensen routines verder. Heel eerlijk gezegd ben ik gek op vaste patronen. Dat maakt het leuker om er eens vanaf te wijken.
