Blog: Bloemetjes en geitjes
NieuwsDit wordt een gênant verhaal. Laat ik maar met de deur in stal vallen: Als keurige je-weet-wel-hengst heb ik namelijk geen flauw idee wat ik met mijn vijfde been moet. Behalve mijn waterhuishouding ermee op peil houden, hou ik hem standaard warm verstopt in de koker. Maar een poosje terug vertelde m’n maatje me een interessant verhaal, waardoor ik buitengewone belangstelling kreeg voor de geitjes, die een stukje verderop staan. Lees, en huiver...
Ik ben heel lang geleden ‘geruind’, een vriendelijk woord voor een afschuwelijke ervaring. Maar goed, het schijnt er bij te horen en heel eerlijk weet ik dus ook niet wat ik mis. Maar mijn maat kan zich nog prima herinneren dat hij een stoere hengst was. Tot hij iets te stoer werd, hij zoetjes ging slapen en hetzelfde wakker werd als menig ander paard.
Wordt hij echter uitgebreid gepoetst - en dat gebeurt regelmatig - dan maakt dat nog altijd bijzondere gevoelens bij hem los. Zijn aftappunt gaat dan een eigen leven leiden, als jullie begrijpen wat ik bedoel? Ik begreep er niets van, maar begon zijn gedrag bij uitgebreide borstelbeurten zachtjesaan te imiteren. Als mijn oogleden door de massageborstel langzaam wat zwaarder werden, kon ik met een beetje goede wil de zwaartekracht overal zijn werk laten doen. Overigens zat er in mijn tuinslang lang niet zoveel leven als in die van mijn maat, maar echt ‘onplesant’ was het ook niet.
Daar kwam snel verandering in, toen mijn vrouwtje dacht haar kans schoon te zien. Tja, als je 24 lentes jong bent en de boel altijd bij je houdt, dan uh... zit er uhm... nou ja, dan is het niet helemaal fris en fruitig daar als je standaard drie maal daags in de blubber ligt. Ik vloog dus letterlijk met vijf benen tegelijk de lucht in, toen zij dacht mijn gereedschap even schoon te maken. Holy...!
Maar ook met 24 lentes jong, ben ik nog razendsnel: zo lang als ik er over deed de boel te laten zakken, zo snel kon ik de hele mikmak geheel veilig en voorgoed opbergen. Voor de zekerheid trok ik mijn vierde been hoog op en hengelde er semi gevaarlijk mee, alsof ik elk moment serieus zou kunnen uithalen. Beetje jammer, dat ik daarin niet erg geloofwaardig leek over te komen, maar het gevaar was in elk geval geweken. Pfieuw!
Eenmaal rustig in onze boxen heb ik mijn maat er toch eens naar gevraagd. Toen vertelde hij dus over de bloemetjes en de geitjes. Reuze interessant, al kon ik er niet helemaal wijs uit worden. Als ik met het vrouwtje uit wandelen ga, komen we regelmatig langs zo’n weitje met van die huppelende krengen. Na dit verhaal bekeek ik ze natuurlijk met geheel andere ogen. Belangstellend stond ik oog in oog met het gevlekte, mekkerende ding, dat volgens mijn maat tot bijzondere gevoelens moest leiden. Maar behalve een vies geitenluchtje in m’n neus en een schampende hoorn langs mijn oog, kon ik er he-le-maal niets mee.
Gedesillusioneerd heb ik het ‘s avonds - toen het licht op stal uit was - nog eens nagevraagd aan maat Ace. Met mijn neus tegen de tralies heb ik het verhaal voor de tweede keer aangehoord en leerde ik een wijze les: met 24 lentes jong moet je zulke mannenpraat dus niet meer kop aan kont voeren! Tsss, bleken die geitjes bijtjes te zijn. Hoe dan ook: ik hou het zaakje voortaan binnen. Met zoemende beestjes heb ik namelijk ook niks...
