Gisella Bartels
Gisella Bartels

Blog: De schoonheid van het springen

Nieuws

Al jarenlang ben ik zelf een gedreven dressuuramazone. Daarnaast kwam ik echter al vroeg in aanraking met de springsport. Eerst zelf met mijn A-pony Popplin, later van de zijlijn toen ik geregeld bij een springpaardenfokker in de buurt kwam.


Toen ik mijn vriend leerde kennen, kwam de springsport nog wat dichterbij. Hij beoefent deze discipline al vanaf zijn jeugd en heeft geen kans onbenut gelaten om in de vakanties bij topruiters en -stallen als ‘working student’ te mogen proeven van deze sport op een hoger niveau. Dit alles om beter te leren paardrijden. Hard barrage rijden om een lintje te verdienen was wel het laatste wat hij leerde. Eerst moest het management en het dressuurmatige werk voor elkaar zijn. Dan moest je een mooi, gecontroleerd rondje kunnen rijden waarbij het paard met veel lichaamsgebruik sprong, en als dat alles voor elkaar was kon je eens denken aan een snelle tijd. Niet door een parcours lang aan ‘ren je rot’ te doen, maar door korte, vloeiende lijnen te rijden.

Inmiddels zijn we vele jaren verder. We fokken op kleine schaal springpaarden en kopen zo nu en dan een jong paard aan. Het is Laurens’ passie om deze paarden goed op te leiden. Hij neemt de tijd om zijn paarden echt goed uitgebreid te scholen op dressuurmatig gebied. Hij werkt aan lenigheid en kracht, aan coördinatie en een combinatie van ontspanning en aanspanning, om zo uiteindelijk het paard zo goed mogelijk te laten springen. Ze gaan ook mee op concours, maar een lintje aan het hoofdstel is zelden een doel. Waar wij van genieten is een optimaal lichaamsgebruik van een paard op de sprong en daartussen. Een paard dat mooi ‘bukt’, de voorbenen goed vouwt, de onderlijn aanspant en zich rond maakt, om vervolgens achter te openen en de sprong mooi af te maken en daarna weer te landen. Van een gestrekte bovenlijn weer om te schakelen naar meer ronding als de achterbenen weer naar voren komen, zodra de voorbenen de grond raken. Een afwisseling van bol en hol, van gesloten en op lengte, van aanspanning naar ontspanning. Ook tussen de hindernissen. En dat alles in een fijne aanleuning op een simpel trensje.

De laatste tijd ben ik vaker op springconcours te vinden, dan op een dressuurwedstrijd. Steeds ben ik weer op zoek naar een paard dat fijn door zijn lijf springt. Het atletisch vermogen dat een paard dan laat zien is prachtig. Het is voor mij tekenend voor de rijkunst van de ruiter. Ik kan daar echt van genieten. Helaas zie ik te veel combinaties, die ondanks de vaak zware en scherpe bitten, nauwelijks controle hebben. Ze zijn bezig aan een parcoursje ‘ren je rot’, waarbij het paard zichzelf eigenlijk constant forceert. De paarden springen met het hoofd omhoog, de rug naar beneden en gebruiken hun lichaam op een verre van gezonde manier. Toch zijn in deze categorie vaak prijswinnaars te vinden. Ruiters die wekelijks in de krant staan omdat ze weer gewonnen hebben. Je kunt zeggen dat dat is waar het spelletje om gaat: zo snel mogelijk foutloos over de hindernissen.

Voor mij zijn de helden van het concours echter de ruiters die hun paard gecontroleerd, goed door het lijf en met een mooie techniek laten springen. Vaak zijn hun paarden ook degene die uiteindelijk door kunnen groeien naar een hoger niveau. Ze blijven vaker heel en zijn ook door andere ruiters goed te rijden, wat eventuele verkoop ook vergemakkelijkt. Natuurlijk hoort een vlotte barrage er uiteindelijk ook bij, maar ook dat kan op een goede manier. Ik blijf ondertussen iedere wedstrijd zoeken naar de schoonheid van het springen. En thuis, thuis gaan we door met het zo optimaal mogelijk opleiden van onze springpaarden. Zonder concessies te doen aan het lichaamsgebruik. Dat is niet makkelijk en ook hier gaat het niet altijd goed of vanzelf, maar voor ons is er niets mooier dan een paard dat goed in de manieren springt en dat uiteindelijk tot op hoog niveau blijft doen. En die lintjes of prijzen? Die komen dan uiteindelijk vanzelf. Al is het het mooie rondje dat de werkelijke beloning is!

Tot slot een vraag aan collega-blogger Bianca Schoenmakers:

‘Bianca, jij bent een ster in het rijden van barrages. Toch zie ik jouw paarden gelukkig met een heel mooi lichaamsgebruik springen. Onlangs plaatste je een serie foto’s waarbij alle paarden met een prachtige techniek waren vastgelegd. Wat is volgens jou de reden dat dit veel ruiters niet lukt? Is dat inderdaad het dressuurmatige werk, het gymnastiseren en de controle of heb je nog andere ideeën daarover?’