Blog: Weidehanger
NieuwsIn één van de laatste columns van Anky van Grunsven las ik over het bestaan van een onderscheid tussen paardenmensen en mensen met paarden. Een grappige verdeling van alle mensen die met paarden in de weer zijn waar ik eerlijk gezegd nog niet eerder over had nagedacht. Maar volgens Anky is er wel degelijk verschil tussen mensen die bij wijze van spreken tussen de paarden zijn geboren en mensen die via de zijingang de kudde zijn binnen geslopen.
Hoewel ik een beetje begrijp wat ze wil duidelijk maken, ben ik tegelijkertijd ook wel wat voorzichtig om de mens zo over één kam scheren. Want laten we wel wezen; zouden de eigenschappen die zij verbindt aan de paarden-doordrenkte-mensen ook echt voor allemaal gelden of is er ook nog plaats voor enige uitzondering of nuance? En betekent dat dan ook dat als je als kwartje wordt geboren nooit een daalder kan worden? Hoe hard je ook werkt? Hoeveel opleidingen je ook volgt? Is deze achterstand echt nooit meer in te halen? Potverdikkie, een beetje deprimerend is het wel.
De behoefte om de mens weg te zetten in een groep, stroming of overtuiging is trouwens niet helemaal onbekend binnen de wereld. En dus ook binnen onze hippische sport is deze behoefte aan ordening aan de orde van de dag. Zo sprak ik een tijdje geleden een vrouw die tot over haar oren in de springsport zit. Voor haar bestaat het leven uit twee groepen; springruiters en dressuurruiters. Zij zei daarover het volgende: “Wij springruiters zijn niet zoals de dressuurruiters hoor. Wij gunnen elkaar tenminste iets en helpen elkaar altijd. Bij die dressuurruiters is het altijd haat en nijd.” Hoppeta; alle springruiters zijn dus behulpzaam en alle dressuurruiters gunnen elkaar niets.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Je zou de paardenwereld namelijk ook kunnen indelen in wedstrijdtypes en recreanten. Of de groep van de paardencoaches en hun gestaag groeiende tegenstanders. En wat te denken van de felle verschillen tussen de rollkur-rijders en de mensen die sowieso tegen het gebruik van het paard zijn. Paardeneigenaren en manegeruiters kunnen er trouwens ook wat van. En al helemaal als ze binnen dezelfde stal actief zijn. Zelfs als je al meer dan dertig jaar bewust manegeruiter bent, kun je door een net beginnende paardeneigenaar worden behandeld alsof je nog niet eens zelfstandig kunt opstappen.
Zelfs op microniveau is deze behoefte aan groeperen terug te zien. Denk maar eens aan een manege en alle kinderen die daar rondlopen. De zogenoemde paardenmeisjes. Je begint als klein manegeruitertje, maar als je eenmaal een verzorgpony hebt, dan ben je direct een stapje hoger in de manege pikorde. Laat staan als je een eigen pony krijgt. Wauw, dan gaat het hard met je status. En zo maken we met z’n allen het leven met paarden knap ingewikkeld. Of interessant. Want met een beetje nieuwsgierigheid kan je je lol op met het huidige internet. De manier van hippisch kijken sijpelt namelijk door alle berichtgeving van Facebook en andere media.
En waar behoor ik eigenlijk toe? Volgens Anky ben ik volgens mij een overduidelijke zij-instromer. Want ik behoor namelijk tot de weidehangers. Een uitzonderlijke groep geloof ik. Tenminste, ik ben nog weinig Facebook-pagina’s tegengekomen waar mensen met liefde veel geld stoppen in een paard om er vervolgens alleen maar naar te kijken. En dat doe ik nou eenmaal graag. Daarnaast lees ik veel over wat anderen vinden en heb ik zelden een uitgesproken mening. Maar dat kan natuurlijk ook komen doordat ik niet tussen de paarden ben geboren. Heeft Anky toch gelijk.
