Blog: Zelfreflectie

2 september 2016, 00:00 Nieuws
“Ik krijg te lage punten”, “hij of zij krijgt altijd te hoge punten”, “juryleden houden niet van mijn soort paard, jasje, dekje, soort kont, paard zijn kleur, laarzen, cap, soort borsten, soort wimpers of kleine teennagel”, “het is oneerlijk”, “er klopte weer niks van” en “ze geven mij altijd expres geen/maar één winstpunt” zijn veel gehoorde en gelezen uitspraken.

Daarnaast ligt een ‘mislukte’ wedstrijd meestal aan iets compleet verklaarbaars en oneerlijks zoals natuurlijk dat jurylid, die andere ruiter die in de weg reed, die man met die paraplu, het paard, die stomme roze hindernis, de parcoursbouwer, dat bloemetje, vogel, veldmuis, mug of kleine teennagel die jeukte.

Maar is het altijd wel zo? Ligt het altijd aan iets anders en nooit aan jezelf?

Voor veel ruiters kan een beetje zelfreflectie geen kwaad. Natuurlijk kan het eens mis gaan op concours, natuurlijk kan het eens een oorzaak hebben buiten jezelf en natuurlijk is er wel eens een jurylid dat het verkeerd ziet of een bepaalde voorkeur heeft. Maar als je altijd lage punten krijgt, of lager dan die ene andere ruiter, dan wordt het misschien eens tijd om jezelf een spiegel voor te houden. Ook met een Fjord of Fries kun je een nette dressuurproef neerzetten en ook met een Haflinger of Draver kun je een nette B-springproef neerzetten. Misschien moet je alleen iets harder werken om dat voor elkaar te krijgen. Dat soort paarden hebben namelijk soms iets minder aanleg voor het gevraagde. Maar als je dat dat eenmaal voor elkaar hebt, krijg je wel extra voldoening van je werk en ook goede punten. En ook als je een wat stevigere ruiter bent kun je nog steeds netjes rijden. Al zal het er sneller iets rommeliger uitzien, omdat je met wat meer gewicht iets moeilijker stil kunt zitten. Maar dat betekent niet dat het niet kan, het kost je alleen iets meer moeite.

Zo heb ik zelf het B-springen op de Brabantse Kampioenschap gejureerd. Ik vond het ontzettend leuk om te doen! Ik heb heel veel leuke combinaties gezien waar het plezier vanaf spatte. En ook combinaties die misschien nog niet helemaal toe waren aan de spanning en het iets hogere niveau op een kampioenschap. De punten gaf ik samen met een officieel springjurylid en we zaten eigenlijk behoorlijk op een lijn. We hebben punten tussen de 5,5 en de 9,5 weg kunnen geven.

In de barrage heb ik bij elke combinatie een korte uitleg gegeven over mijn beoordeling en ik heb naar mijn idee de best gereden parcoursen aan top gezet. Naderhand ben ik nog wat blijven hangen bij de ring om eventueel toelichting over mijn beoordeling te kunnen geven aan ruiters, wat er uiteindelijk eentje later via Facebook gedaan heeft.

Achteraf een jurylid aanspreken is waarschijnlijk ook niet echt de gang van zaken, maar kan wel ontzettend leerzaam zijn, zeker als iemand uit de praktijk de punten geeft. Zo vind ik het eigenlijk ook jammer dat er bij het springen niet echt een beoordelingsformulier is waar verbeterpunten op geschreven worden. Zo weet een ruiter natuurlijk ook nooit wat er dan eigenlijk fout of juist goed gaat in de ogen van de jury. Iets wat achteraf wel interessant kan zijn om aan te werken samen met je instructeur.

En ook hier zullen er misschien best ruiters naar huis zijn gegaan, die ontevreden waren over de door mij gegeven punten. Maar als de mensen die zo regelmatig teleurgesteld naar huis gaan zichzelf eens een kritische spiegel voor zouden houden, dan kunnen ze misschien een stuk verder komen.

Geef jezelf gewoon eens een flinke schop onder je reet, vind een instructeur die niet alleen vertelt wat je wilt horen en luister naar de mensen die niet alleen met jouw mening ‘meelullen’  over je gereden proef.

Van zelfmedelijden is namelijk nog nooit iemand een winnaar geworden!