Blog: Lulletje Rozenwater

11 mei 2016, 00:00 Nieuws
Behalve ik dan. Ik voel me eigenlijk een beetje het lulletje rozenwater van de hippische afdeling van het leven. Een soort mislukt geval die in plaats van een overtuigend betoog, vaak alleen maar een vragend ‘oja’ eruit weet te persen als het gaat over wel of geen hoefijzers. Wat vervolgens meer dan genoeg is om nog eens te worden overspoeld met informatie over hoe het paard absoluut te voet moet gaan. Zomaar gratis.

Naast dit gebrek aan overtuigde mening heb ik nog een probleem. Ik vergeet nog wel eens wat. Gewoon, omdat ik met mijn gedachten ergens anders ben. Meer is het eigenlijk niet. Er zit niet eens een hele filosofie achter ofzo. Zo vergeet ik wel eens een nieuwe wc rol op te hangen op mijn werk. Of ik zet mijn koffiekopje op het aanrecht, in plaats van direct in de afwasmachine. En ik heb het ook eens gepresteerd een pakket roze A4 papier bovenop de blauwe te leggen. Dat is echt foute boel hoor, want nu hangen er overal briefjes om mij eraan te helpen herinneren. Zelf de theekopjes moeten op de juiste plank heb ik begrepen van mijn collega’s. Ik denk dat er echt problemen ontstaan als ze tussen de koffiekopjes moeten. Dan zullen de theekopjes in een identiteitscrisis verzanden vermoed ik.

Ook ben ik wel eens vergeten poep op te ruimen nadat mijn paard in de paddock heeft gestaan. Zat ik thuis lekker op de bank na een dagje manege en toen bedacht ik me ineens dat ik zomaar ben weggelopen. Ik had mijn paard nog wel zo heerlijk in het luchtledige zien staren terwijl zijn mest te pletter viel. Ik begreep hem zelfs. Ik zou het ook liever buitenshuis kwijtraken dan in mijn eigen stal. En ook weet ik nog dat ik me toen bedacht dat ik dat wel zou opruimen als ik hem er weer uit zou halen. Maar uiteindelijk ben ik het gewoon vergeten en zomaar weggelopen. Nou ben ik ook onwijs asociaal denk ik. Want ik heb wel eens de ene stalgenoot tegen de ander horen zeggen, dat het niet opruimen van de poep van je paard echt onacceptabel gedrag is. Niet tegen mij overigens. Want ik heb nog niet zo lang een paard en het is pas één keer gebeurd, dus ik ben nog niet serieus door de mand gevallen.

Maar goed, dat is een kwestie van tijd denk ik. Ik ben namelijk al vijfenveertig en ik vergeet al jaren van alles en ik weet ook nog eens helemaal niets zeker. Althans, als ik al een mening aan het ontwikkelen ben, hoor ik vaak weer een andere benadering die ook zinnig klinkt, zodat mijn eigen mening nog even zwevend blijft. En dus vraag ik me af hoe lang ik het ga volhouden tussen al het ervaren paardenvolk. Want zij weten namelijk altijd precies hoe het moet allemaal. En niet alleen over hun eigen paard, maar ook over die van een ander.

Moet je maar eens langs de kant van de bak gaan staan als iemand aan het rijden of longeren is. Dan weten sommige anderen altijd hoe het anders of beter moet. En dat durven ze dan ook gewoon hardop te zeggen. Zelfs zonder op dat desbetreffende paard gereden te hebben. Dat is trouwens op het internet ook zo. Zelfs vanaf een foto kunnen sommigen zien wat de geschiedenis is van een paard en ruiter. Maar ook wat het verdere verhaal vertelt over die combinatie. En behalve constateren, weten ze dan ook precies hoe nu verder te handelen. Ik vind het knap.

Dat talent heb ik niet, vrees ik. Ik zal het moeten doen met mijn beperkingen. Onwetend en vergeetachtig. Arme stalgenoten.