Blog: Nagels knippen
NieuwsWe staan met onze paarden* op een nieuwe stal en hadden daardoor ook behoefte aan een nieuwe hoefsmid. Laatst was het zover. Boris & Broes waren toe aan grondig onderhoud aan de voeten. Met bewondering en zelfs een vleugje jaloezie (want wat een stoer mens is hoefsmid Sanne zeg) heb ik het bekappen, oftewel het nagels knippen, van dichtbij meegemaakt. Dat was voor mij alweer een tijdje geleden, dus het hele ritueel was in de tussentijd weer wat weggezakt. Bovendien ben ik zelf niet zo handig en is het des te leuker om eerste rang te zitten bij iemand die dit ambachtelijke beroep met smaak weet uit te voeren. En kennis van zaken heeft, zo bleek direct.
Na wat heen en weer gelopen te hebben als volwaardige mannequins, was eerst wankele Broes aan de beurt. Met zijn vier jaar zwabbert hij nog een beetje op de benen en het balanceren op drie punten mag nog meer ontwikkeld worden. Toch doet hij, nog een tikje onzeker, erg zijn best om de opdrachten van de hoefsmid uit te voeren. Daarna is het de tijd voor Bikkel Boris, die rustig lijkt, maar ondertussen een sterke wil laat zien. Hij bepaalt namelijk liever zelf wanneer zijn hoef weer terug geplaatst wordt op aarde. En ook is hij bedreven in het betere hang- en leunwerk. Het is maar goed dat Sanne voorzien is van flinke spierballen.
En ik zat er op een krukje naast en keek er naar. Honderden gedachten schieten door de kop. Als eerste kan ik niet wachten om deze ervaring te delen met de kinderen in mijn klas. Wetende dat informatie over het bekappen van paarden geen dagelijkse kost is voor mijn leerlingen. En ze zullen smullen van dit verhaal. Zoals ze altijd doen als ik iets vertel over de beestenbende waar ik mijn leven mee deel. Het is altijd het eerste wat gevraagd wordt op maandagochtend. ‘En juf, heb je nog verhalen?’ Deze hoefsmid ervaring zal worden opgeslurpt, dat is duidelijk.
Direct daarop zet ik een denkbeeldige promotie campagne op om dit soort ambachtelijke beroepen onder de aandacht te brengen bij de kinderen van mijn school. Want die zorgen heb ik namelijk over het huidige onderwijs en de maatschappij waar ze in opgroeien. Waarom wordt het onderwijs steeds eenzijdiger ingericht en verdwijnen vakken zoals bijvoorbeeld handenarbeid van het rooster? Ze hoeven en willen toch niet allemaal manager worden? Om maar te zwijgen over het gebrek aan ervaring met dieren van veel kinderen. Dat zou je ze toch allemaal gunnen. Niet voor niets hangen ze aan mijn lippen tijdens verhalen over mijn dieren. Paarden (en verhalen over paarden) hebben een waanzinnige aantrekkingskracht op veel kinderen.
Goed, wat een bezoekje van de hoefsmid allemaal wel niet kan opwekken. Boris & Broes lopen inmiddels weer als een zonnetje met schone tenen in het weiland. Dat moet goed voelen. En ik ben blij met zo’n vakvrouw als Hoefsmid Sanne. Petje af voor de combinatie van zwaar fysiek werk, kennis, vaardigheid en gevoel voor haar vier- en twee benige klanten. Ook ga ik stiekem toch ook nog even inwendig beraad houden over alle overpeinzingen die me zomaar gezelschap kwamen houden.
* Voor de oplettende lezer: wij zijn van een naar twee paarden gegaan. Meer uitleg over deze super leuke uitbreiding volgt in de eerstvolgende uitgave van Bit 492 (verschijnt op 22 september).
