Blog: Met paarden de wereld rond - Australië: Op de vlucht voor vuur

5 oktober 2017, 00:00 Nieuws
Het is 3 januari 2013 en we zijn nog een beetje in de roes van een goed oud en nieuw feestje in de vorm van een zomerfestival als ons leven op z’n kop komt te staan. We zijn het huis aan het opruimen, omdat we op het punt staan te verhuizen naar een nieuw landgoed. Het is een warme en winderige zomerdag, in een zomer die in Australië bekend zal staan als ‘de boze zomer’. Er komt bericht dat er een flink stuk verderop een bosbrand gaande is. Maar dat is toch behoorlijk ver weg en we maken ons niet al te veel zorgen als we s’ avonds naar bed gaan.

In de ochtend bel ik het lokale café - waar ik af en toe als serveerster werk - om te kijken of ze mij die dag nodig hebben. “Nee, we zijn niet zo druk vandaag”, zegt Stef, de eigenaresse. Ik blijf dus op de manege.

Het is een windstille ochtend, eigenlijk te stil, want de vogels maken geen geluid. In de loop van de ochtend begint de wind toe te nemen. De brand die zo ver weg was, begint ook aan te wakkeren. Maar Tasmanië heeft al zo’n 50 jaar geen grote bosbrand gezien, dus het zal nu ook wel mee vallen. Toch houd ik de website van de brandweer in de gaten. Tegen het eind van de ochtend wordt het duidelijk dat de wind het vuur onze kant op zet, dus we maken onszelf klaar voor het ergste geval.

[caption id=”attachment_85070” align=”alignright” width=”300”] Een van de pony’s heeft in het roet liggen rollen. Je kunt hier goed zien hoe tijdelijk de omheining was die door de buren was gemaakt.[/caption]

Bijna al ons tankwater wordt gebruikt om het dak en rondom het huis nat te maken. We stoppen overlevingspakketten (kleren, eten, etc) en persoonlijke spullen in de auto’s. Om een uur of een komt het bericht dat we moeten evacueren.

We hebben geen grote paardenwagen om de paarden mee te nemen, dus we doen het enige wat we kunnen doen. Alle weilanden worden open gezet en we hopen dat de paarden het land zo leeg gegeten hebben dat als de brand echt door ons landgoed heen gaat, er niet zo veel is dat kan branden.

We rijden richting Port Arthur, want sinds de state highway naar Hobart en de omweg afgesloten zijn, kunnen we alleen maar door rijden richting het zuidoostelijke schiereiland. Bij Eagle Hawk Neck stoppen we, een small stuk land dat het grote Tasmanie met het schiereiland verbind. We blijven staan en we zien veel rook en een hele rode lucht.

Tegen een uur of vier krijgen we bericht dat de brand bij Dunalley het water over is gegaan en dat het onze kant op komt. Dit betekent dat de manege dus hoogstwaarschijnlijk al geraakt is, aangezien wij vijf minuten ten noorden van Dunalley wonen. We moeten even slikken, want we hadden niet gedacht dat het zo uit de hand zou lopen. Er wordt ons verteld dat we door moeten rijden, want ze verwachten dat het vuur ons blijft volgen, en dat er in Nubeena noodopvang is, voor mensen die gevlucht zijn.

We rijden in eerste instantie door naar een lokale vriend van Sharon: Dave en zijn vrouw. Dave was een hoefsmid, maar is nu uitvinder van onder meer de Old Mac’s en Scootboot hoefschoenen. Als het toch blijkt dat het vuur toch steeds verder blijft ‘kruipen’, besluiten we tegen de avond om toch maar naar de noodopvang in Nubeena te gaan, want dat zit bij de zee, dus dan kunnen we altijd het water in, mocht het zo ver komen...

Gelukkig komt het niet zo ver. Maar we slapen al wel een paar dagen in de auto, ik samen met de hond i, en Sharon en d’r zoon James samen met de kat in haar auto. Gelukkig krijgen we goed te eten van het Rode Kruis en komt er steeds meer nieuws naar buiten. Helaas is dit zowel echt nieuws als nep nieuws, en dus weet niemand precies of hun huis nog wel of niet staat en of hun dieren het overleefd hebben.

Als iemand ons vertelt dat er paarden los rondlopen op de state highway, besluiten we dat Sharon en James gaan proberen om met de boot naar Hobart te gaan. Om eventueel via die kant het verbrande gebied in te kunnen. Ik blijf in Nubeena met de hond en de kat, voor het geval de weg aan deze kant eerder open gaat.

Sharon krijgt het voor elkaar om met een politie konvooi terug naar huis te gaan. Gelukkig hebben alle paarden het overleefd en staat het huis nog. Een paar buren, die gebleven waren, zagen dat onze paarden los waren en hebben snel een tijdelijke omheining gemaakt (zie grote foto).. Ik moet echter nog enkele dagen wachten voordat de weg vrij komt. Als de weg vrij komt, rijd ik naar huis… elektriciteitspalen liggen op de grond, alles is zwart en Dunalley is bijna volledig afgebrand. Thuis zijn al onze paarden gelukkig ongedeerd en het huis staat nog, maar echt alles is zwart!

De brand is over, helaas is dat pas het begin… volgende maand het vervolg.