Blog: Met paarden de wereld over - Australië: Opbouwen na de brand

15 november 2017, 00:00 Nieuws
De eerste paar weken na een ramp zijn een soort roes. We  beginnen om zeven uur ‘s ochtends en zijn klaar om elf uur ‘s avonds. We zijn zo druk om alles te herstellen dat we geen tijd hebben om na te denken over de impact die zo’n ramp heeft.

Alle pijpleidingen zijn verbrand, dus we moeten met emmers water halen uit de dam, zodat de paarden kunnen drinken. Alle omheiningen moeten zo snel mogelijk weer opgezet worden. En omdat er geen gras meer is moeten we op zoek naar hooi dat we de paarden kunnen geven. Terwijl we dit aan het opbouwen zijn, zijn we ook aan het verhuizen naar een andere boerderij, waar ook het land afgebrand is. We zijn dus twee bedrijven tegelijkertijd opnieuw aan het opzetten.

Ons nieuwe huis is zelfvoorzienend, wat betekent dat onze elektriciteit van zonnepanelen komt, de watervoorziening van opgevangen regenwater komt en er geen telefoonlijn is. Helaas moeten we door de brand ongeveer drie maanden wachten op de batterijen voor de zonnepanelen, en hoewel we een generator hebben die we af en toe aan kunnen zetten, leven we in principe zonder elektriciteitsvoorziening. Geen werkende koelkast, geen licht, geen tv. Koken doen we dus elke avond bij kaarslicht. De koelkast zit vol, maar houden we koud door bakken ijs neer te zetten. Ook moeten we wachten voordat de watervoorziening bijgevuld is, we zitten immers in een droogte, en dus hebben we net genoeg water om te kunnen drinken en één keer in de week te kunnen douchen. Naar de wc gaan doen we buiten met een schepje.

‘Klagen over geen internet hebben is ineens een stuk minder belangrijk’

Een manier van leven die je normaal misschien enkele weken per jaar tijdens het kamperen doet, is voor ons maandenlang realiteit. Hoewel het verschrikkelijk klinkt, laat het je realiseren dat we alles wat we hebben toch wel voor lief nemen. Klagen over geen internet hebben is ineens een stuk minder belangrijk.

Zo’n drie maanden later vinden we nog steeds stukken grond waar rook vanaf komt. Gelukkig begint inmiddels alles te werken en kunnen we weer echt aan de slag om wat geld in het laatje te brengen. Omdat onze nieuwe boerderij aan de rand van de bosbranden ligt is er gelukkig nog wat groen waar we onze klanten mee naartoe kunnen nemen. We krijgen meer boekingen voor buitenritten, en één van onze paarden mag deelnemen aan een reclame van een Tasmaans biermerk.

Als we de buurman helpen om te paard zijn koeien bij elkaar te drijven voor de jaarlijkse inspectie, vinden onze paarden dat in eerste instantie maar vreemd. Maar als ze doorkrijgen dat ze achter de koeien aan moeten rennen, vinden ze het al snel heel leuk. Zigzaggend door de bomen heen galopperen is wel een heel leuke ervaring.

In deze periode hebben we het zwaar met de emotionele gevolgen van de brand. Gevolgen waar ik zelfs nu, zo’n vijf jaar later, nog steeds last van heb. Ik loop nog steeds de kamer uit als er bosbranden op tv zijn, omdat ik anders in huilen uitbarst. Door dit soort ervaringen realiseer je je hoe snel dingen in je leven kunnen veranderen en dat je alles met beide handen aan moet pakken.

In juli is het tijd om naar huis te gaan, want in september begin ik aan een Master in Equine Science in Wales. Na deze ervaring moet ik toch wel even opladen voordat ik weer aan een nieuw avontuur begin.

‘Tasmanië heeft toch een speciaal plekje in m’n hart’

Terugkomen in Nederland is wel even wennen. Alles is zo druk en ik merk dat iedereen dingen voor lief neemt. Als ik een vriendin de kraan aan zie laten staan terwijl ze haar tanden poetst moet ik toch even ingrijpen en deze dicht draaien. Waar ik vroeger altijd de lampen aan liet staan, tot ergernis van mijn moeder, zorg ik nu dat ik zo min mogelijk verbruik.

Met Sharon gaat het tegenwoordig hartstikke goed. Ze is inmiddels weer verhuisd naar een andere plek die op een betere locatie ligt. Het bedrijf loopt goed en de paarden staan er goed bij. Elke paar jaar ga ik terug naar Tasmanië, want, hoewel ik op heel veel leuke plaatsen ben geweest, Tasmanië heeft toch een speciaal plekje in m’n hart. Dit jaar, vijf jaar na de brand, ben ik weer in Tasmanië om oud en nieuw te vieren. Hopelijk zal het dit keer iets minder dramatisch zijn!