Editorial: Nieuwe ervaringen

14 augustus 2018, 00:00 Nieuws
“Dankzij de paarden beland ik soms op de mooiste plekken. Zoals in Canada. Een Nederlandse familie heeft daar op een idyllisch plekje in het dal van drie majestueuze gebergten een heuse ranch uit de grond gestampt. Bit ging natuurlijk een kijkje nemen op Willow Ranch.

Bij het voorbereiden van zo’n trip onderscheiden de paardenvriendinnen zich van de niet-paardenvrienden. Waar de laatstgenoemden zich afvragen waarom je je eigen paard niet meeneemt op zo’n reis, is de eerste groep benieuwd hoe de paarden reageren wanneer er ineens een beer of eland op de weg staat. Wat niet-paardenvrienden ook niet begrijpen, is dat je er tegenop ziet om op een ander paard te gaan zitten. Een paard is toch een paard? In de basis klopt dit natuurlijk wel en voordat ik een eigen paard had, stond ik daar ook nooit zo bij stil. Op elke vakantie of buitenrit reed ik op een ander paard.

Sinds vijf jaar heb ik Iluso, mijn eerste eigen paard. Na wat communicatie-issues in het begin van onze relatie, zijn we nu een hecht koppel. Ik ken hem door en door, en hij begrijpt mij (meestal). Wanneer we buitenrijden, weet ik dat hij niet opkijkt van een ronkende tractor in het naastgelegen weiland. Schopt hij per ongeluk tegen een leeg bierblikje, dan gaat zijn rechteroor even naar achteren. Het zijn de kleine dingen die je van elkaar weet als je langer samen bent, die vertrouwen geven en een zekere voorspelbaarheid. En komt ook het moment dat je paard je eraan herinnert wanneer je een ritueeltje overslaat. Zonder dat ik het zelf in de gaten had, zijn ‘Loes’ en ik een soort getrouwd koppel geworden.

… En dan realiseer je je ineens dat je in Canada aan een paard gekoppeld wordt dat je niet kent! Een spreekwoordelijke beer – die er in het pre-paardeneigenaarschap nooit was – richt zich op. Hoe zal het paard van de ranch straks reageren als hij een landbouwvoertuig tegenkomt? Wat betekent zijn orenspel? Hoe voelt de draf aan? Is het zo’n snoeperd die elke grasspriet onderweg wil meepikken of telkens wanneer je de teugels opneemt, deze demonstratief weer uit je handen rukt?
En zo kijk je dus ineens op tegen een avontuur met een ander paard. Volledig onnodig, kan ik je achteraf verzekeren! Mijn leenpaardje ‘Rain’ was een super brave merrie, die het heerlijk vond de bergen op te klauteren met haar vaste tred. Geen moeite was haar te veel. Als ik een foto maakte, ging haar rechteroor even naar achteren. Voor de rest van de tijd stonden ze mooi naar voren.

Nieuwe ervaringen maken je rijker. Dat geldt zeker voor mijn reis naar Canada (check pagina 12 in Bit 258). Ondertussen neem ik mijn nieuwe inzichten mee in mijn verhouding met Iluso. Aan elke relatie moet immers gesleuteld worden om hem goed te houden 😉”

Bron: Bitmagazine.nl